Εξόριστος διάβολος

"Δεν είμαι άγγελος" είπες.
"Εξόριστος είμαι μάτια μου διάβολος"...

Η νύχτα σε εξόρισε σε τόπο μακρινό.
Εκείνο τον τόπο των ανθρώπων.
Μαζί τους περπάτησες για λίγο,
μιλήσατε
σε πονέσανε και τους πόνεσες..
Σε αγαπούσε η νύχτα,
σαν παιδί σε αποχωρίστηκε από τα σπλάχνα της.
Σου χάρισε το πιο φωτεινό της φεγγάρι
όταν γυμνό κολυμπούσε στα νερά.
Κι όλα της τ΄αστέρια.
Το ένιωσα όταν σε είδα.

Ένα ήταν καρφιτσωμένο στο μαγουλό σου,
σημάδι της μοίρας.
Και δυο ακόμα,
κρυβόντουσαν στο χαμογελό σου.
Τα μάτια σου πύλες ήταν.
Φωτιές βγάζανε.
Τυφλωνόμουν να τα κοιτάξω,
στην αντίπερα όχθη
μου φάνηκε είδα τον προμηθέα.
Δεν ήταν εκείνος,
πυρκαγιά ήταν που τα σωθικά μου έκαιγε
πριν καν φτάσω εκεί.

Στα μέσα του δρόμου που με καλούσε
πάντα γονάτιζα κι έσκυβα στο κεφάλι.
Δεν είχα φτερά για να πετάξω
τόσο μακρυά.
"Πάρε τα δικά μου"είπες,
"έκπτωτος είμαι. Δεν μου χρειάζονται..."
Και γω το δώρο σου που λαχτάρησα τόσο
ποτέ δεν πήρα.
Ίσως να έφταιγε κείνος ο ιστός της αράχνης
που με μπέρδευε,
και με έκανε να νομίζω πως πετάς.
Ίσως φταίει πως ακόμα αυτό πιστεύω.
Ότι θα πετάξεις.
Φταίει ο τρόπος που τα κινείς πάνω στους ώμους σου,
φταίει πως πάνω σου μοιάζουν αγκαλιά μεγάλη.


Με αίμα κατακόκκινο, χάραξες πάνω μου
τα γράμματά σου,
και γω σου χάρισα την καρδιά μου.
"Πάρ΄την" σου είπα,
"ούτε εγώ την χρειάζομαι.. δώρο. "
Μα δεν την πήρες.

Φοβάμαι την μέρα που ξημέρωσε φορτωμένη μυστικά.