ΑΝΕΜΟΣΚΟΡΠΙΣΜΑΤΑ: όρια..

3/10/08

όρια..

Εκεί, στην άκρη της ερήμου υπάρχουν κάποια όρια. Κανείς δεν τα ξέρει πριν τα διαβεί, κανείς δεν γνωρίζει πριν τα φτάσει, αν έχει το κουράγιο να τα περάσει ή όχι. Αόρατα σύνορα, που χωρίζουν τον κόσμο στα δυο. Τον κόσμο σου. Στον πριν και το μετά, που δεν αντέχει το ένα το άλλο. Βολική είναι η άμμος, για να σβήνουν τα ίχνη βημάτων που δεν οδήγησαν πουθενά.. κάπως έτσι θα έπρεπε να σβήνουν κι οι μνήμες. Και δεν καταλαβαίνω, γιατί αυτό δεν συμβαίνει, σε ένα κόσμο πλασμένο από αμνησία..

40 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...: Το πριν κυνηγά το μετά
η επιλεκτική μνήμη το μέλλον
και η αμνησία γιορτάζει στο άρρωστο υπόλοιπο.; 3/10/08, 1:50 μ.μ.
Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...: Ανώνυμε/μη, καλησπέρα.. Θα ένιωθα πιο άνετα να ξέρω με ποιον μιλάω, ένα όνομα με το οποίο θα μπορώ να σου απευθύνομαι.; 3/10/08, 1:55 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Λοιπόν δεν θα κάνω το λάθος τώρα είμαι το δελφινάκι από την δίπλα γειτονιά....
Ετσι όπως τα λες είναι ο κόσμος και απλά η εξαιρέσεις αυτού επιβεβαιώνουν τον κανόνα Νικολα μας....; 3/10/08, 4:04 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Nικόλα,
πέρασα να πω ένα "γεια"..
με ενέπνευσαν τόσο οι εγγραφές σου..(αυτή κι η προηγούμενη)...αλλά
τρομάζω με τις "μάσκες" της ανωνυμίας!(καθένας τις βλέπει όπως "θέλει") γι' αυτό σαν "blue
orizon" σιωπώ...επώνυμα..τα λέμε στην πορεία.; 3/10/08, 4:08 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Επειδή έπεσε μπόλικη ανωνυμία και με το δίκιο σου ζητάς ένα όνομα, ας πούμε ότι η πρώτη ανώνυμη σε αυτή και την προηγουμενη ανάρτηση λεγεται...τι να πω...ας λέγεται Kate. Πάντως δεν σκοπεύω να συνεχίσω. Καλησπέρα.; 3/10/08, 4:29 μ.μ.
Feli είπε...: κατω απο την αμμο ισως ειναι χαραγμενα ολα..ολα οσα περασαν..αλλα και η αμμος εχει ορια..ποιος θα σκαψει να τα βρει?; 3/10/08, 4:36 μ.μ.
maya είπε...: παντού μπαίνουν τα όρια.
και το θλιβερό είναι ότι τα βάζουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας...

κάποιοι...

ευτυχώς μια τοσοδούλα μειονότητα
γκρεμίζει καθώς προχωράει
κι ας μην βλέπει καλά.
θέλει απλά
τουλάχιστον
τον ορίζοντα.

εγώ δεν θέλω να ξεχνώ...
όσο και να με πονάει.

μου αρέσεις ΠΑΡΑ πολύ στα πεζά κείμενα.
πάρα πολύ.

καλό απόγευμα
σου αφήνω και κουλουράκι σοκολάτα που μόλις βγήκε
χχχχχχχχχχχχχχχχ; 3/10/08, 5:15 μ.μ.
Ηλιαχτίς είπε...: Μήπως τα όρια είναι ένα μεγάλο ψέμα;
Δεν υπάρχουν όρια.
Υπάρχουν μόνο τα όρια που εμείς πιστεύουμε..!
Κι έτσι μέσα μας οι μνήμες φεύγουν ή μένουν αν τους το επτρέψουμε..!

Υπέροχο καλέ μου ποιητή!
Την αγάπη μου να έχεις για ένα όμορφο απόγευμα!; 3/10/08, 6:02 μ.μ.
Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...: Δελφινάκι, προσωπικά πιστεύω στις ανατροπές και την αναγκαιότητά τους. Υπάρχουν περιπτώσεις, που κάποιος μπορεί να περιδιαβαίνει μια ζωή, πάνω κάτω στα σύνορα, και να μη γυρνά πίσω, ούτε να προχωράει μπροστά. Συνήθως τέτοια είναι τα τα σύνορα που χτίζονται γύρω από την εικόνα των γονιών.. ΄Οχι , το κείμενο δεν αναφέρετε σε αυτούς, τους αναφέρω μόνο ως παράδειγμα. Στο γονιό, μπορεί να πεις ναι όταν θες να πεις όχι, και όχι ενώ θες να πεις ναι.. Να κρύψεις αισθήματα, να δώσεις πιο λίγη στοργή, χάδια αγαπώ από όσα θα ήθελες... Να κρύβεις κάποιες πλευρές σου, από κάποια παλιά άμυνα που είχες παιδί..
Υπάρχουν πολλώ ειδών σύνορα, κι ενώ με κάποια από αυτά, τα καταφέρνεις καλύτερα, με κάποια άλλα .. χάνεσαι.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει αμνησία. Αυτό που ήσουν κάποτε, ακόμα κι αν δε μοιάζει διόλου με ότι τώρα είσαι, είναι το ένα και αυτό. Υπάρχει συνέχεια, ότι κι αν επιλέξεις... Κι όσο κι αν προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου, πως άλλαξες, δεν άλλαξες.. προχώρησες. Ο ίδιος είσαι. Οι γύρω σου μπορεί να ξεχάσουν τι ήσουν κάποτε.. εσύ όχι. Γιατί εξακολουθείς να είσαι.. το ίδιο πρόσωπο.
Καλό απόγευμα να έχεις!; 3/10/08, 7:46 μ.μ.
Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...: Καλή μου μπλε ορίζοντα, τις είδα τις τελευταίες εγγραφές σου, κι ας μη σχολίασα... ήθελα μόνο να το ξέρεις. Μπορεί να περάσω ξανά, αργότερα...
Η πορεία, θέλει συνοδοιπόρους! Κι εγώ είμαι τυχερός, που έχω εσάς!
Καλό σου απόγευμα!; 3/10/08, 7:46 μ.μ.
Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...: Καίτη, χαίρωμε που πέρασες..
Στέκομαι στον όρο "επιλεκτική μνήμη".. Μου έρχεται στο νου, το face control, που κάποια "μαγαζιά" κάνουν. Πως μπορείς να αποκλείσεις μια μνήμη, από τα σχέδιά σου;; Είναι σα να φτιάχνεις έναν ψεύτικο κόσμο, πιο "τέλειο" από τον πραγματικό. Έναν αποστειρωμένο κόσμο, με παράθυρα κλειστά και φόβο για τα μικρόβια...
Νομίζω, πως πριν από όλα πρέπει να κατανοήσουμε, στο βαθμό που αυτό είναι δυνατό, τους συσχετισμούς που δημιουργούν τις όποιες τάσεις, να ακούσουμε λίγο πιο καθαρά την καρδιά μας, και να υποτάξουμε το νου στην καρδιά. Γιατί ο νους λαθεύει, η καρδιά δε λαθεύει ποτέ.. Κι αν ακόμη πληγώνεται, είναι πληγές αγάπης.
Ο χρόνος του πριν και του μετά, συναντιούνται κι αποκτούνε υπόσταση στο τώρα.. Το αύριο που περιμέναμε, το ανταμώνουμε μόνο στο τώρα, ενώ αυτό που δεν ήρθε ακόμη, ίσως και να μην έρθει ποτέ. Ο ενεστώτας, είναι ο χρόνος που υφίσταται η ζωή, ο μόνος χρόνος που πραγματικά μας ανήκει.
Μου άρεσε ο τρόπος που έμπλεξες τους συσχετισμούς του χρόνου...
Και μη μουτρώνεις! Θα είναι χαρά μου να περνάς, να τα λέμε. Εκτιμώ πάντα τους ανθρώπους που σκέφτονται...
Καλό απόγευμα, κι αν σε στεναχώρησα άθελά μου, συγνώμη.; 3/10/08, 7:47 μ.μ.
Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...: Feli αν σκάψεις θα βρεις πολλά.. Ίσως πιο πολλά από όσα θα ήθελες...
Ένα όμορφο απόγευμα να έχεις!; 3/10/08, 7:47 μ.μ.
Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...: Μάγια, όλοι έχουμε νομίζω όρια ταμπού... Πολύ ώριμο αυτό που είπες... "εγώ δεν θέλω να ξεχνώ... όσο και να με πονάει."....
Και να ήθελες, δεν θα μπορούσες. Εκτός, αν έθαβες κομμάτια του εαυτού σου στην άμμο...και προχωρούσες με ένα χέρι, ένα πόδι, λίγη καρδιά... μα θαρρώ, πιο πολύ θα πόναγες τότε.
Σε ευχαριστώ για τα κουλουράκια σοκολάτας!!! Τα λατρεύω! Φτιάχνει και η Μαρία, κι εξαφανίζονται σε λίγη ώρα!
Καλό απόγευμα να έχεις!; 3/10/08, 7:47 μ.μ.
Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...: Ηλιαχτίδα, όρια υπάρχουνε.. πάντα. Μέσα μας κατοικούνε, και εντός μας καταργούνται... Κάθε σύνορο που πέφτει γεννάει ένα άλλο.. Κι ίσως, κι εκείνο με τη σειρά του, με τα σωστά βήματα, να πέσει.
Είμαστε Άνθρωποι, αλλά και θνητοί.. ψηλαφίζοντας ανακαλύπτουμε τον ουρανό..
Ένα όμορφο απόγευμα, να έχεις!; 3/10/08, 7:47 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Και δεν καταλαβαινω γιατι δεν συμβαινει σε εναν κοσμο γεματο αμνησια''..γιατι ξεχναμε οσα μας συμφερουν..Αχ Νικολα μου υπεροχη εγγραφη!; 3/10/08, 8:21 μ.μ.
Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...: Μίνα, μικρή μου αδελφούλα, σε ευχαριστώ!
Καλό απόγευμα!; 3/10/08, 8:28 μ.μ.
Μαργαρίτα είπε...: Όρια λοιπόν...
βαθιά μέσα μας ξέρουμε ότι υπάρχουν
όμως μόνο όταν τα ξεπεράσουμε καταλαβαίνουμε τα σύνορα!
Πολύ λεπτό θέμα Νικόλα.. και
υποκειμενικό θα έλεγα.. δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τα ίδια μέτρα και σταθμά.. πάντως καλό είναι να υπάρχουν.. γιατί βοηθά να υπάρχει ισορροπία στις ανθρώπινες σχέσεις..

Καλό σου βράδυ καλέ μου φίλε***; 3/10/08, 8:55 μ.μ.
ΝΑΪΑΔΑ είπε...: τα ορια υπαρχουν...υπαρχει και η αμμος που μας βολευει καμια φορα...
μεσα μας ειναι ολα...ακομα και η καταργηση εκεινων των οριων μεσα μας ειναι...το θεμα ειναι θελουμε να τα περασουμε η' θελουμε να μεινουμε στο πριν και να ελπιζουμε σε μια αμμοθυελα που θα κανει την δουλεια τους σβησιματος αντι για εμας;
νομιζω οτι ειναι απο τα πιο ομορφα που εχω διαβασει Νικολα μου!
ενα νεραιδενιο φιλι για σενα που δεν σβηνεται με καμια αμμοθυελα!; 3/10/08, 9:11 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Αγγελε μου...πονανε οι λεξεις σου...μονο αυτο θελω να πω...καληνυχτα...; 3/10/08, 9:18 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: Αγαπητέ Νικόλα δεν σου μουτρωσα καθόλου, το ότι δεν θα ήθελα να συνεχίσω ως Kate οφείλεται καθαρά στο ότι θα έρχομαι αυτοπροσώπως. Η Kate απλά ήθελε να επισημάνει δυο πράγματα, γιατί όπως ίσως υποψιάστηκες είναι λιγάκι σχετική με το «άθλημα», χωρίς όμως να τραβήξει την οποιαδήποτε προσοχή.
Όσον αφορά το στίχο «η επιλεκτική μνήμη το μέλλον» (μπορεί το τρίστιχο αυτό να περιληφθεί σε κάποιο ποίημα), έχω αφαιρέσει το ρήμα «κυνηγά» που βρίσκεται στον ανωτέρω στιχο έτσι καταλαβαίνεις ότι συμφωνούμε με την άποψη ότι αν θυμόμαστε μεμονωμένα γεγονότα και όχι την ολότητα ζούμε ελλιπή ζωή και καταδικάζουμε το παρόν όσο και το μέλλον γιατί και η επόμενη στιγμή που θα ζήσουμε φαντάζει παρόν αλλά ανήκει στο άμεσο μέλλον. Εκεί που θα διαφωνήσω όμως είναι αυτό που λες ότι θα πρέπει να υποτάξουμε το νου στην καρδιά. Ακούγεται όμορφο, ρομαντικό και ιδανικό αλλά φέρνει πολλά δεινά. Δεν θέλω να φανώ σκληρή και άκαρδη αλλά συνήθως όσοι σκέφτονται σπάνια αφήνονται στα τερτίπια της καρδιάς και ξέρεις κάτι, αυτό πολλές φορές είναι πολύ πιο οδυνηρό γιατί η θυσία γίνεται συνειδητά.Καλό βράδυ.; 3/10/08, 9:22 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: ...απλά...μαγευτικά υπέροχο!!!Ξέρεις ότι λατρεύω οτιδήποτε έχει να κάνει με τις εσωτερικές ερήμους και τα σύνορα ανάμεσα στις "χώρες" της ψυχής
...όσο γιά τις μνήμες...εγώ τις κρατώ φυλαγμένες στο "κάστρο" (πλάκα μου κάνεις Νικόλα γιά τον...ποιητή;...δικό μου είναι! ...χα,χα,χα)...
αλλά αυτό γιά τα "ίχνη βημάτων που δεν οδήγησαν πουθενά..." είναι από τα πιό ωραία που έχεις γράψει...
Καλησπέρα Νικόλα και πολλά φιλιά!; 3/10/08, 11:09 μ.μ.
marianaonice είπε...: Το πριν είναι το μυαλό του μετά!
Και οι μνήμες είναι μαχαίρια που χαράσουν την ψυχή μας!
Πώς να σβηστούν λοιπόν;; Θα είναι σαν να σβήνουμε την ίδια μας την ψυχή!!

Καλό ξημέρωμα Νικόλα και καλό Σ/Κ
:)); 4/10/08, 4:06 π.μ.
ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...: Καλή σου μέρα Νικόλα...

Τα όρια υπάρχουν για να τα υπερβεί κανείς κάθε φορά και κάθε φορά να χαράσσει νέα. Οι μνήμες δεν πρέπει να σβήνουν ποτέ.Αλλοίμονο σ' αυτούς που καταργούν και σβήνουν την μνήμη. Αυτή χτίζει και καταγράφει τον *κόσμο* μας.; 4/10/08, 6:34 π.μ.
Μαρια Νικολαου είπε...: H τελευταια σου προταση ιδιαιτερα δυνατη.
Καλημερα Νίκο και καλο ΣΚ :); 4/10/08, 7:41 π.μ.
jacki είπε...: Αυτή η μεταφορική εικόνα μας δίνει να καταλάβουμε πως ακριβώς είναι τα όρια, πως ακριβώς λειτουργεί η μνήμη.
Μας το μετέφερες πολύ ααληθινά.
Καλημέρα.; 4/10/08, 10:15 π.μ.
Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...: Μαργαρίτα, όλοι οι άνθρωποι δεν έχουνε τα ίδια μέτρα και σταθμά, παρόλο που έχουν τις ίδιες ανάγκες. Κάποια όρια διατηρούν ισορροπίες, και κάποια άλλα δημιουργούν ανισορροπίες ευνουχίζοντας τη ψυχή.. Όπως λες, είναι υποκειμενικό θέμα, εσωτερικά τα όρια, κι ο καθένας μετρά τις αντοχές του.
Καλό Σαββατοκύριακο!; 4/10/08, 11:06 π.μ.
Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...: Ναϊάδα οι ανεμοθύελλες μπορεί να σε σκορπίσουν άμμο στην άμμο.. Μα τα σύνορα πέφτουν μόνο εντός...
Όμως εγώ, με τόσα φυλαχτά που έχω από σένα, δε φοβάμαι καμιά ανεμοθύελλα πια! ;)
Καλό Σαββατοκύριακο!; 4/10/08, 11:07 π.μ.
Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...: Καλημέρα Γεωργία Νεφέλη..
Την αγάπη μου, πάντα!; 4/10/08, 11:07 π.μ.
Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...: Kate, καλημέρα! Περιμένω να σε γνωρίσω λοιπόν, και άνευ αντιπροσώπου! ;)
Καλό Σαββατοκύριακο!; 4/10/08, 11:07 π.μ.
Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...: Φωτεινή, συγνώμη που δεν κατάλαβα πως εσύ το έγραψες.. Με μπέρδεψε η υπογραφή Redhair fairy's Kingdom...
Χαίρομαι που σου άρεσε! Να έχεις ένα όμορφο Σαββατοκύριακο!; 4/10/08, 11:07 π.μ.
Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...: Marianaonice ότι και να κάνουμε, οι μνήμες δε σβήνονται. Γιατρεύονται μόνο.. Όταν τις κατανοούμε.
Καλό Σαββατοκύριακο!; 4/10/08, 11:07 π.μ.
Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...: Σοφία, ταυτίζομαι με την άποψή σου απόλυτα. Χαίρομε, όποτε περνάς!
Καλό Σαββατοκύριακο!; 4/10/08, 11:07 π.μ.
Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...: Σε ευχαριστώ που νιώθεις Μαρία!
Καλημέρα!; 4/10/08, 11:07 π.μ.
Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...: Ιωάννα ... η εικόνα, ήταν απλά ένα συναίσθημα...
Καλή σου μέρα φίλη μου!; 4/10/08, 11:08 π.μ.
Ανώνυμος είπε...: Σοφός γεννήθηκες..
Νιώσε..
Η αμνησία ανατροπή σαν γίνει
γεννά μνήμες καλές..
Φωτογραφίες με χαμόγελα..
Έγχρωμα..
Τα απρόμαυρα καταργούνται..
Κι ο κόσμος.. αχ ο κόσμος..
Δεν υπάρχει χωρίς Εσένα μάτια μου..

L.N.E; 4/10/08, 11:43 π.μ.
Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...: Μερικές φορές, κι η σοφία τυφλώνει. Και τότε, ο μωρός μοιάζει σοφότερος από αυτόν που τα λόγια τον φτωχύνανε.
Καλημέρα καλή μου Ελένη!; 4/10/08, 12:37 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: "Βολική είναι η άμμος, για να σβήνουν τα ίχνη βημάτων που δεν οδήγησαν πουθενά.. κάπως έτσι θα έπρεπε να σβήνουν κι οι μνήμες."

...μ'ενα ουρλιαχτο
εναντια στον ουρανο
μ'ενα ουρλιαχτο που γυρισε στη θαλασσα
περιτυλιχτηκε με τα κυματα,
φαγωθηκε απ'τα νερα και
παρεμεινε στην αβυσσο...

μια καλημερα ...ετσι απλα; 4/10/08, 1:47 μ.μ.
Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...: lloynasa καλημέρα!!; 4/10/08, 2:47 μ.μ.
Ανώνυμος είπε...: ναι λοιπόν...στην έρημο εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια πριν...ζούσα, ζούσες...λύκοι κι οι δυο...μα από πότε τα παράξενα αντικείμενο για συζήτηση αποτελούν? φιλιά αδερφέ μου!
armatan; 7/10/08, 7:38 π.μ.
Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...: Μαρία, λυκαδέρφι μου, να ήξερες πόση αδυναμία σου έχω! Σα την μέλισσα ήρθες, πέταξες γύρω από όλα τα λουλούδια, μα στάθηκες εδώ, μαζεύοντας γύρη από την ψυχή μου! Χαίρομαι τόσο που βρήκα σχόλιό σου σε αυτή ειδικά, την εγγραφή μου! Σε ευχαριστώ!; 8/10/08, 8:53 π.μ.