Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

17/11/08

άτιτλο..

Δε τη ρώτησε.. την πλησίασε με σιγουριά, την έπιασε απαλά από τη μέση, και έβαλε το χέρι της στο δικό του. "Αυτό το ταγκό, μου ανήκει", της είπε, "όπως και συ.." Την τράβηξε να κολλήσει πάνω του, την άφησε να ακούσει την καρδιά του, κι ύστερα άρχισε να στροβιλίζεται μαζί της, τα πόδια τους μπλέκονταν το ένα μέσα στο άλλο, και σαν τελείωσε ο χορός, την κοίταξε με λατρεία στα μάτια, και έσβησε κάθε απορία της με ένα φιλί.. όνειρο.
"Αχ!" .. Αναστέναξε κοιτώντας από το παράθυρο το χιόνι να παίζει με τον άνεμο.. "Αχ! Μακάρι να ήταν στ΄αλήθεια εδώ.." Και με ένα χαμόγελο, συνειδητοποίησε πως είχε πράγματι κάνει τις στροφές, βαστώντας στο χέρι το τσιγάρο, και ναι.. πράγματι τον φίλησε.. Και στο σύννεφο του καπνού που ελευθέρωσε αργά από τα χείλη, είδε για άλλη μια φορά σαν από ψηλά, τη σκηνή να χορεύει μαζί του.. Ο καπνός θόλωσε το τζάμι.. Και οι υδρατμοί σα να γράψανε , καθώς μάτια υγρά, στο θολό τζάμι, " σ΄αγαπώ!" .. Ναι, το ένιωθε, ήταν εκεί μαζί της. Δεν κρύωνε επειδή την βαστούσε αγκαλιά... Και με την αίσθηση αυτή αποκοιμήθηκε στη χώρα της αγάπης. Μέχρι που ένα πουλί με το κελάηδημά του, την ξύπνησε γλυκά.. "Σ΄αγαπώ".. άκουσε, σαν ηχώ, κι η φωνή έσβησε στο καψάλισμα των ξύλων στο τζάκι.. Μα το άκουσε πάλι.. " Σε λατρεύω!.." Και η ψυχή της πλημύρισε ευτυχία. Γιατί αυτός ήταν εκεί, κι αυτή αποκοιμήθηκε .. στην αγκαλιά του. " Είδα ένα κακό όνειρο" , του είπε. "Ήσουν αλλού.. μα και πάλι τόσο παρόν!.." ..Όπου κι αν είμαι, καρδιά μου, μαζί σου είμαι. Το ξέρεις, το ξέρω.. το σώμα μας είναι απλά η αφορμή. Δεν υπάρχει ζωή χωρίς εσένα.. Σ΄αγαπώ! Άγγελέ μου όμορφε, Σ΄αγαπώ! Μακριά σου δεν μπορεί να υπάρξει τίποτε.. Είσαι ο κόσμος όλος και θέλω τόσο να είμαι ο κόσμος σου! Μα κι αν ακόμη δεν είμαι, μου αρκεί που ζεις κι ανασαίνεις.. " .." Αχ! Άγγελέ μου! " ψέλλισε και ένα δάκρυ έσβησε τα ήδη σβησμένα με ένα φιλί, λόγια..
"Τι παράξενη η γεύση ενός φιλιού, με ένα δάκρυ", αναρωτήθηκε.. Στα μάτια της, ο καπνός είχε πια ξεθολώσει, τα χείλη ακόμη αλμυρά, και το τοπίο άσπρο... "λευκό σαν τις μέρες μου μακριά σου", σκέφτηκε, " τις μέρες πριν σε γνωρίσω.." Ήταν πράγματι παράξενο, που σκέφτηκε το ίδιο ακριβώς με αυτόν, τα ίδια λόγια.. " Οι μέρες μου λευκές πριν σε γνωρίσω".... Άκουγε στη καρδιά του την καρδιά της..η αιτία ήταν αυτή. "Αχ! Ονειρεύομαι ξύπνια" , αναφώνησε... και με μια γλυκιά νοσταλγία, του ταγκό, της αγκαλιάς, της γεύσης από το δάκρυ και του φιλιού την χαρά, έσβησε το τσιγάρο της και λαχτάρησε να βάλει ένα ποτό... Να το πιούνε μαζί, αγκαλιά, όπου κι αν είναι εκείνος!

40 σχόλια:

ILive2LoveMe είπε...

Αυτό είναι αγάπη. Αληθινή. Όμως πια δεν είμαι σίγουρη ότι ακόμη και οι αληθινές αγάπες κρατούν για πάντα. Κάποιες ίσως.. ίσως να κρατούν. Έτσι θέλω να πιστεύω. Έτσι, για να χρυσώνω αυτά που μέχρι τώρα αποδεικνύονται άπιαστα στην ουσία τους.
Πολύ όμορφο κείμενο.
Καλό απόγευμα, φιλιά.

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

ILive2LoveMe, να το πιστεύεις.. Όχι γιατί πρέπει, μα γιαί δεν είναι ψέμα..
Καλό απόγευμα!

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα Νικόλα ,
Δεν ξέρω αν αυτό είναι αγάπη ή κάτι ιδεατό πάντος είναι μια υπέροχη φανταστική πραγματικότητα που πολλοί θα θέλανε να ζήσουν...
Δελφινοκόριτσο

Δανάη είπε...

Πολύ μου αρέσει αυτή η αγάπη
Και η απόλυτη γεύση του δακρυσμένου φιλιού...
Και η πλήρης παρουσία μέσα στην απουσία...

Πολύ μου αρέσει αυτός ο ορισμός της αγάπης...

Γλυκύτατο κείμενο, Νικόλα...
Καλό σου βράδυ!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Δελφινοκόριτσο, τα σύνορα ανάμεσα στο φανταστικό και το πραγματικό, όταν βιώνεις με ένταση αισθήματα και ο νους είναι υπόδουλος σε αυτά, τότε, απλά δεν υπάρχουν! :))
Καλό βράδυ σου εύχομαι!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Δανάη, τι να πω.. τα ένιωσες όλα! Ευχαριστώ!
Ένα όμορφο βράδυ να έχεις! :))

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Δυνατό ξεκίνημα που σε συνεπαίρνει, μα στο τέλος με αφήνει μετέωρο.... ΄Ομως συμβαινει και έτσι...

Νικόλα μου, το πιστεύω πως υπάρχει και πως γίνεται, αρκεί μόνο να το θέλουν κι' οι δυο.

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

neni είπε...

Καλησπέρα σας.
Σημασία δεν έχει αν την λένε Αγάπη,Έρωτα η κάπως αλλιώς.
Τουλάχιστον για μένα δεν έχει σημασία.
Αφού το "νιώθεις" γιατί να ψάξεις πως το λένε;;

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Γλάρε μου, ναι.. αν το θέλουν κι οι δύο. Μα καμιά ορά, μπορεί να συμβεί και με τον ένα, την επιθυμία του ενός.. Το απών να γίνεται παρόν. Κι όχι μόνο σε μια ερωτική σχέση, μα κάθε σχέση ... καλή ή κακή.
Ένα όμορφο, βράδυ να έχεις!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Νένι, το όνομα δεν έχει καμιά σημασία. Όπως το λες.. σημασία έχει τι νιώθεις! :))
Καλό βράδυ, γεμάτο όμορφα όνειρα!

Σταλαγματιά είπε...

Μέσα από όνειρα ξένα θα ζήσω κι απόψε.
Στα πυρωμένα σου μάτια θα κάψω τον φόβο τούτο.
Γιατί ότι αρχίζει κάπου θα φτάσει.
Στο πουθενά ή το ποτέ.
Παραβάτες στο άγνωστο παλεύουμε σε στιγμές που μας χαράζουν.
Τα δάκρυα που τώρα κυλάνε σου προσφέρω.
Μην τρομάξεις,
Είναι ότι σου χρωστώ γιαυτά που μου χάρισες.
Σαν φως θα ξανά ‘ρθω,
Σαν άστρο,
Γιατί εσύ μου έμαθες πως φεύγουν και πως επιστρέφουν.
Ένας κύκλος η ζωή καλέ μου….

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Αναστασία.. πανέμορφο! Ευχαριστώ!!!
Ένας κύκλος η ζωή, και μεις στη μέση.. πάντα!
Καλό βράδυ, καλή μου φίλη!

Ανώνυμος είπε...

Κυταξε εξω απ'το παραθυρο.....

Τα παντα λευκα....πουπουλενια.....ενιωθε οτι ζουσε στα συννεφα εκεινη την στιγμη....

Η ψυχη της η καρδια της πλημμυρισε με αναμνησεις.....

Τα κουτσουρα στο τζακι εδειναν την δικη τους παρουσια ....συνοδεια της Σονατας που ακουγοτανε σιγανα στο δωματιο....

Μισοσκωταδο .....ετσι της αρεσε παντα....ακομα και την μερα πολλες φορες εκλεινε τις κουρτινες.....

Αναβε κερια παντου....και αυτο το αρωμα που αναβλιζε καθως εκαιγαν ζεσταιναν την καρδια της .....

Μια τετοια νυχτα.....ναι....και αναψε τσιγαρο....

Φυσιξε τον καπνο και ξεδυπλωθικε μπροστα της οπως οι θυμισες μιας ζωης.....

Μιας αλλης ζωης .......μια αλλης γυναικας της φανηκε.....και αυτη επεζε το ρολο εκεινης......



Αχ....αναστεναξε.....ηπιε μια γουλια και κυταξε την μορφη της στον καθρευτη.....

Χμμ.....και ενα χαμογελο μισο ζωγραφιστικε στα χειλη της.....

Κραταω ακομα σκεφτικε.....ακομα υπαρχει λαμψη στα ματια μου.....ζω ακομα ....μα ναι ειμαι ζωντανη.....



Ητανε απλα ντυμενη .....πολυ απλα......ενα κοκκινο φορεμα....μεχρι το γονατο ......η σχισμη εδειχνε τα καλιγραμμα ποδια της και παντοτε οι γοβες γιατι πιστευε πως μια γυναικα πρεπει να ειναι παντοτε ομορφη οποιαδηποτε ωρα της ημερας........

Και ας την φωναζε εκεινος οτι παντοτε κυκλοφορουσε σαν μοντελο......κατα βαθος του αρεσε......

Αχ αναπολισε......πανε τοσα χρονια....

Τα μαλια παντοτε φτιαγμενα ομορφα ......πλουσια , καστανοξανθα πλαισιοναν το προσωπο της....

Ποτε δεν καταλαβε γιατι οι ανδρες την εβρισκαν ομορφη......ποτε δεν ειδε τον εαυτο της ετσι.....

Δυο ματια μεγαλα καστανα.....παντοτε λυπιμενα.....θλιμμενα......ακομα και οταν ητανε χαρουμενη αυτα θλιμμενα εδειχναν......παντοτε γυρευαν κατι, εψαχναν για αληθειες....μικρες η μεγαλες δεν ειχε σημασια.....

κυταζε τους ανθρωπους μεσα στα ματια και τοτε εβλεπε την ψυχη τους.......

διαπλατη ανοιγε μπροστα της .......ναι ...ισως για αυτο να ητανε θλιμμενα .....

για ολες τις πικρες που εβλεπε και ενιωθε στις καρδιες των αλλων.......

Το μονο που της αρεσε στο προσωπο της ητανε το χαμογελο της ......

ενα χαμογελο που σπανια ομως ζωγραφιζοταν......γιατι αραγες......και τα φριδια της εσμιξαν που σαστησε με αυτη την σκεψη......γιατι αραγες δεν χαμογελω.......

Εβαλε ακομα ενα ποτο ...αυτη τη φορα χωρις παγο.....

Ηθελε να καψει οτι αρχισε να βγαινει στην επιφανεια της ψυχης της......

Και ξαφνικα αρχισε να γελα......ενα γελιο τρελλο .........αντι για κλαμμα.....

Θεε μου......το γελιο σου , αχ αυτο το γελιο σου καποιος αγαπημενος της ειχε πει.......ποιος μπορει να ακουσει το γελιο σου και να μην σ'ερωτευτει.....

Αναστεναξε......καπου καπου εβλεπε τα σκιουρακια που αψηφουσαν το κρυο και ερχονταν να παρουνε σπορακια ......και ενα ελαφι.......να.....τι ομορφο Θεε μου......τη περιφανεια εχει .......

Ξεροκαταπιε.......

Η μουσικη αλλαξε ρυθμο και το ταγκο ζεστεναι την ατμοσφαιρα μαζι με τις φλογες απο το τζακι, μαζι με το πιοτο που ζεστανε το κορμι της ....μαζι με τις αναμνησεις που ζεσταναν την ψυχη της......

Αρχισε να στροβιλιζει μεσα στο δωματιο....αγκαλια με τον αγαπημενο της.......δεν ειχε σημασια.......γι'αυτην ητανε εκει.......ενιωθε την ψυχη της να ζεστενει.....να ζεσταινει σαν το χιονι που αρχιζει να λιωνει......

Ο χρονος και ο Θεος σταθηκαν διπλα μου σκεφτικε........ειμαι ευτιχισμενη......για οσα εζησα, για οσα απολαυσα......για οσα ενιωσα......

φιλια πολλα με αγαπη παντα.....

Μαρία Μ. Στρίγκου είπε...

καλημέρα αδελφέ...
καλημέρα Νεφέλη...
αχνίζει ακόμα...
μόλις βγήκε απ' το φούρνο
φούρνος παλιός,
καίει με ξύλα,
ακούραστη η φωτιά στο παίδεμα,
ακούραστη κι η αγάπη στο πάλεμα,
μα ναι...μυρίζει φρέσκο Φως!
καλημέρα!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Νεφέλη μου, πιο όμορφο σχόλιο δε μπορούσα να έχω! :))
Την αγάπη μου, πάντα!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Μαρία, πολύ όμορφη η μεταφορά σου για το ψωμί της αγάπης! Και το καμίνι της ψυχής στο οποίο ψήνεται.. Μοιάζει η αγάπη με ψωμί, ναι.. Κι η ζωή άλλο δεν είναι από μοίρασμα!
Καλημέρα!

jacki είπε...

Πολύ όμορφο αυτό το ταγκό.. αυτό το φιλί, αυτό το δάκρυ. Μακάρι στα αλήθεια να ήταν εδώ..
Καλημέρα λίγο χιονισμένη :)

Μαργαρίτα είπε...

Καλημέρα Νικόλα!!!

...σα να φώτισε η μέρα και πάλι :))

Έχεις ένα μοναδικό τρόπο να μεταφράζεις
τα συναισθήματα σε λέξεις...
τι σχόλιο ν' αφήσω;;;

Να είσαι καλά και να χαμογελάς****

Mafalda είπε...

poso konta mporeis na eisai me kapoion pou einai milia makria...

poso makria mporeis na eisai apo kapoion pou steketai dipla sou...

panemorfo... opws panta :)

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Ιωάννα, της καρδιάς τα παιχνίδια είναι περίεργα. Μπορούν, και αλλάζουν το παρόν, τον τόπο τον χρόνο, την απόσταση. Η δική της πραγματικότητα, αυτή της καρδιάς, είναι και η μόνη αληθινή...
Σε σας χιόνισε λοιπόν! :)) Να πω.. καλό χειμώνα;
Καλό βράδυ!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Μαργαρίτα μου, είσαι μια νεράιδα που κουβαλάει το φως, στην καρδούλα της! Ήρθες και φώτισαν όλα! Σε ευχαριστώ για τα πάντα καλά σου λόγια!
Ένα όμορφο βράδυ να έχεις!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Μαφάλντα, σε ευχαριστώ!
Καλή σου νύχτα!

Artanis είπε...

Πολύ όμορφο κείμενο...Ερωτικό, τρυφερό, ρομαντικό...
Αγάπη...
Έρωτας...
Φιλί...

Καλό βράδυ Νικόλα...

Tzeve είπε...

τα συναισθήματα αυτά...μηδενίζουν πολλές φορές τις πραγματικές αποστάσεις...στους ανθρώπους...

χιλιομετρικές ή μη...

η δύναμη τους μας αφήνουν ορισμένες φορές να ονειρευόμαστε αλόγιστα...

μέχρι να μας προσγειώσουν τα ίδια μας τα όνειρα...

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Artani, σε ευχαριστώ!
Καληνύχτα φίλη μου!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Λασπολόγε, ο μόνος πραγματικός κόσμος, είναι ο κόσμος που αισθανόμαστε.. με τη ψυχή. Δεν είναι όλα τα όνειρα όνειρα.. Κάποια, είναι η ίδια η ζωή, που μας παρουσιάζεται, με αμφίεση ονείρου στα θνητά μάτια μας. Η ζωή μας.
Καλό βράδυ!

Ανώνυμος είπε...

υπαρχει τοσο δυνατο συναισθημα....μα ο χρονος το φθειρει στην πραγματικοτητα

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Παπαρούνα το μυστικό είναι να μη θεωρείς τίποτε δεδομένο.. Όλα να κερδίζονται ξανά και ξανά.. Ο χρόνος είναι ένας γέρος που δε μπορεί να πάρει τα πόδια του, δε μπορεί να τρέξει. Σε φθάνει, μόνο σα σταματήσεις τον χορό!
Καλή σου νύχτα!

Ανώνυμος είπε...

το κείμενό σου με συνεπήρε! διαισθητικά από τις πρώτες λέξεις και ...πρακτικά μέχρι την τελευταία...
με το ίδιο ενδιαφέρον, βιώνοντας όλες τούτες τις (μετα)-φυσικές αλήθειες για την αγάπη, τον έρωτα, τα όρια και τη συγχώνευση του φαινόμενου με το "πραγματικό", της ψευδαίσθησης με το "υποστατικο"...
Νικόλαε, να σαι πάντα καλάαα!!!!

(Υ.Γ.αν θες ρίξε ματιά στο http://anatash.pblogs.gr/2008/11/edw-niata-.html από εκεί που αρχιζει το κείμενο με τίτλο:
«Μας βαραίνει η Ζωή χωρίς κάποιο φωτεινό ΜΕΤΑ!»... σαν η άλλη όψη μου μοιάζει..)
Ευχαριστώωω!!!

elf είπε...

Μ' αρέσει τόσο αυτή η αίσθηση, να πιούμε ένα ποτό, να κάνουμε κι ένα τσιγάρο μαζί. Κι ας είμαστε αλλού. Κι ας είμαστε σχεδόν άλλοι. "Να, στο ανάβω" μου είπε. Κι ούτε τη φωνή του δεν άκουγα.
Θα σε μαλώσω, Νικόλα. Εδώ ξεχνάω, προς στιγμήν, την κυνική μου φύση. Καληνύχτα σου.

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Σοφία, το πραγματικό το αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας. Όταν νιώθουμε.. αυτό είναι πραγματικό. Σε ευχαριστώ για τον τρόπο, που βάδισες στο κείμενό μου!
Καλημέρα!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Ελφ, μόνο κυνική δε μου ακούγεσαι! :)) Και μη με μαλώνεις, γιατί μετά θα κλαίω, και θα χρειαστεί να ακούσω, κι εγώ, ένα όμορφο τραγούδι στο ράδιο, να ξεχαστώ! Εκτός, πάλι, λέω, αν με βγάλεις μια φωτογραφία! :)) Καλημέρα!

eisai gluka είπε...

Δανείζομαι μια έκφραση και σοφή διαπίστωση:
«Ο ερωτισμός είναι η μέχρι θανάτου επιδοκιμασία της ζωής»
Georges Bataille

Ανώνυμος είπε...

Όμορφο κείμενο και πολύ ταξιδιάρικες οι αναρτήσεις σου, χαίρομαι που σε βρήκα...

Unknown είπε...

όμορφο σαν ξέρει να νιώθει κανείς...

...και να το δείχνει με κάθε τρόπο, είτε με γέλιο είτε με δάκρυ...

φιλιά βρόχινα...

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

τι ομορφο κειμενο Νικολα μου!
με χαρα ανακαλυψα πως επεστρεψες...
το κειμενο σου μου αφησε μια γλυκια γευση για την αγαπη που μοιραζονται δυο ψυχες...
πανεμορφο...

πολλα νεραιδενια φιλια καλε μου!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

eleanadim16 .. Ποτέ δε το είχα σκεφτεί έτσι.. με αυτό τον τρόπο. Ακούγεται αληθινό! Χμμμ... :))
Καλημέρα!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Οδοιπόρε, καλώς όρισες! Οι συνταξιδιώτες στο όνειρο, πολύτιμοι πάντα!
Καλημέρα!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Νεράιδα της βροχής, το να νιώθει κανείς, να αισθάνεται και να εκφράζεται χωρίς φόβο, με εμπιστοσύνη και σεβασμό στην αλήθεια του και το αληθινό γύρω του, με αγάπη, είναι πράξη ελευθερίας. Είναι ζωή ατόφια... Φως!
Καλημέρα!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Ναϊάδα πως θα μπορούσα να μην επιστρέψω, πόσο θα άντεχα χωρίς εσάς; :)) Όχι δύο ψυχές! .. μία ψυχή, δυο σώματα! :)) Χαίρομαι που σου άρεσε!
Μια όμορφη μέρα να έχεις, σα την καρδιά σου!