Το τραγούδι της βροχής

Μου μαρτύρησε η βροχή ένα τραγούδι και ανοίξανε τα στήθια οι ουρανοί, στης τρέλας χάθηκα το πιο βαθύ λαγούμι ανήμερη η λύπη, μη με βρει. Του κόσμου, λέει η βροχή, είναι το κλάμα το γέλιο κι η ελπίδα ενός παιδιού που δίψασε στην έρημο για τ΄άστρα και το τραγούδι, που σώπασε, πουλιού. Είν΄το φιλί ερωτευμένου, που ταξιδεύει τα χείλη ώσπου νά΄βρει τα σωστά, χάδι που παράπονο το παρασέρνει και του ωκεανού γίνεται θηλιά. Νανούρισμα, ήταν λέει, των αγγέλων λίκνισμα κούνιας, μα τώρα πυρκαγιά δάκρυα από ένα όνειρο χαμένο αίμα, από κάποια π΄αγάπησε καρδιά.