Ιστορία απλή...

Κι έπειτα, η αίθουσα άδειασε, τα φώτα σβήσαν..  η μοναξιά στάθηκε δίπλα της χωρίς προσωπείο. Πέταξε από πάνω της το κουρασμένο χαμόγελο, και στόλισε δάκρυα τα μάγουλά της. Άφησε το ποτήρι στην άκρη, και άρχισε να στριφογυρίζει χωρίς να υπάρχει μουσική, αφημένη στο ρυθμό της καρδιάς της. Μέχρι που ζαλίστηκε, κι έπεσε ζαλισμένη, στο πάτωμα. Στο σύντομο αυτό διάστημα, που την στροβίλιζε αυτός ο παρορμητικός χορός, της φάνηκε πως είδε τα πράγματα καθαρότερα.
Από το πάτωμα, σηκώθηκε την αυγή, με το κελάηδημα των πουλιών, και το γαύγισμα του αγαπημένου της φίλου. Πήγε στο δωμάτιό της, κι έφτιαξε μια μικρή τσάντα, με τα απαραίτητα ρούχα. Έβαλε μέσα λίγες φωτογραφίες, μία επιστολή, ένα μικρό κουτάκι ανθισμένα λουλούδια. Θα έφευγε, αφήνοντας σαν παλιό δέρμα φιδιού, όλη της την εν τάξη, ζωή πίσω. Τα πιο πολύτιμα, τα είχε μέσα της.. Τα παιδιά μεγάλα πια, οι αποστάσεις μεγαλύτερες ανάμεσα σε κείνη και τη Ζωή. Είχε πολύ, και δύσκολο δρόμο να κάνει, και σίγουρη δεν ήταν καθόλου, πόσο μακριά θα φτάσει. Μα κόβοντας τη ρίζα, από τα πόδια της ψυχής, όλα δυνατά είναι.. "Λευκή σελίδα η ζωή", σκέφτηκε..
Χρειαζότανε μια τελευταία βόλτα με τον σκύλο της.. Τον είχε σχεδόν δεκαοχτώ χρόνια, ο καημένος, ήταν γέρος πια. Μα η καλή φροντίδα, τον είχε διατηρήσει αρκετά υγιή για την ηλικία του. Αν μπορούσε, δεν ήταν τόσο μεγάλος, θα τον έπαιρνε μαζί της. Η σκέψη όμως, πως αυτό θα τον ταλαιπωρούσε, την έκανε να το αποκλείσει.. "Σ’ αγαπώ, του είπε, και τον φίλησε στη μουσούδα..".. "Αν υπάρχει Θεός, θα σε συναντήσω ξανά, επειδή η αγάπη δε χάνεται.."
Η αλήθεια είναι, πως μόλις μπήκε στο σπίτι, το ξανασκέφτηκε.. Μια αμφιβολία πάντα την πιλάτευε. Μα η οδύνη της εικόνας, να τακτοποιεί ξανά, τα λίγα ρούχα που διάλεξε στα ράφια και τα συρτάρια, την έκανε να νιώσει πως το να μείνει, ισοδυναμούσε με την είσοδό της σε τάφο.. Έσπασε, λοιπόν τις ρίζες, που δέναν τα πόδια, και .. ξεκίνησε!
Τηλέφωνο δε τον πήρε. Ήθελε πρώτα να βρει κάπου να μείνει, να σκεφτεί, παρόλη τη λαχτάρα να τον σφίξει στην αγκαλιά της, κι ύστερα, κι ενώ αυτός θα την αναζητούσε, να βρεθεί μπροστά του, να του πει.. "έφθασα.. είμαι εδώ!" Μα η μοίρα των ανθρώπων, είναι αμείλικτη. Κι ενώ συχνά δίνει τόσες ευκαιρίες, αρέσκεται να γελά με τον τρόπο που σχεδιάζουμε δίχως εκείνη. Έφθασε αρκετά νωρίς, για την κηδεία του, αρκετά αργά για να τον αγκαλιάσει.... Σα να έπρεπε, τούτος ο έρωτας να μείνει πάντα ιδανικός, ένα παραμύθι των αγγέλων, ειπωμένο μια χιονισμένη, παγωμένη μέρα της ζωής μας. Για να κάνει την καρδιά, να νιώσει ζεστά, να νιώσει την αγάπη μιας άνοιξης και ν’ ανθίσει..
Το κόκκινο τριαντάφυλλο, που έκοψε από ένα κήπο στην σκέψη του, και της μάτωσε το χέρι, τώρα της μάτωνε την καρδιά, καθώς αντί για φιλί γινότανε ύστατο αντίο μιας μεγάλης αγάπης, που δεν πρόλαβε, παρά τις τόσες υποσχέσεις για "όταν περάσουν τα χρόνια".. να ζήσει....
Ένα μικρό σκυλί, αδέσποτο, ακολούθησε τα βήματά της, που ξεμακραίνανε.. από αυτόν.. Την ώρα που κάθισε σε ένα παγκάκι, γεμάτη αναφιλητά και δάκρυα, εκείνο χοροπηδούσε ολόγυρά της μες την καλή χαρά, και κουνούσε την ουρά.. Τόσο αστείο και χαρούμενο σκυλάκι ήταν, που στο τέλος, γέλασε! Το πήρε στην αγκαλιά της, και κείνο, την κοίταξε με μάτια γεμάτα ευγνωμοσύνη.. Θυμήθηκε τον σκύλο της, και το έσφιξε πάνω της όσο πιο δυνατά μπορούσε.. "Σ’ αγαπώ", ψιθύρισε...Ο ήλιος, αποτραβιόταν από τα σύννεφα λαμπρός, καθώς άνοιξε τα βλέφαρα, τον είδε μέσα από τα θολά της μάτια, να γελά! Ήταν σίγουρη, σχεδόν ένιωσε να της λέει και κείνος.. "Σ’ αγαπώ!.. είμαι εδώ, μαζί σου, πάντα.. Φοράς την καρδιά μου.. το ξέχασες;.. Σ’ αγαπώ! ".... Και με ένα ανάμικτο αναστεναγμό, θλίψης κι ευτυχίας μαζί, σηκώθηκε παρέα με τον καινούργιο της σύντροφο, και βάδισε στον ηλιόλουστο
δρόμο, που στέγνωνε από τη βραδινή μπόρα.. Το ανέμελο τραγούδι ενός κοτσυφιού, της έλεγε με τον τρόπο του, πως η ζωή συνεχίζεται, πάντα, μα ότι αγαπήθηκε αληθινά, δεν χάνεται ποτέ! «Πάντα» και «Ποτέ».. δυο λέξεις που ποτέ δεν είπε εύκολα, που τις φοβόταν. Μα τώρα, κατάλαβε τι σημαίνουν.. και τις άκουγε να επαναλαμβάνονται, μέσα στην καρδιά της.. κι ο ήλιος, της χάιδευε τρυφερά το μάγουλο...