Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

23/1/09

Ιστορία απλή...

Κι έπειτα, η αίθουσα άδειασε, τα φώτα σβήσαν..  η μοναξιά στάθηκε δίπλα της χωρίς προσωπείο. Πέταξε από πάνω της το κουρασμένο χαμόγελο, και στόλισε δάκρυα τα μάγουλά της. Άφησε το ποτήρι στην άκρη, και άρχισε να στριφογυρίζει χωρίς να υπάρχει μουσική, αφημένη στο ρυθμό της καρδιάς της. Μέχρι που ζαλίστηκε, κι έπεσε ζαλισμένη, στο πάτωμα. Στο σύντομο αυτό διάστημα, που την στροβίλιζε αυτός ο παρορμητικός χορός, της φάνηκε πως είδε τα πράγματα καθαρότερα.
Από το πάτωμα, σηκώθηκε την αυγή, με το κελάηδημα των πουλιών, και το γαύγισμα του αγαπημένου της φίλου. Πήγε στο δωμάτιό της, κι έφτιαξε μια μικρή τσάντα, με τα απαραίτητα ρούχα. Έβαλε μέσα λίγες φωτογραφίες, μία επιστολή, ένα μικρό κουτάκι ανθισμένα λουλούδια. Θα έφευγε, αφήνοντας σαν παλιό δέρμα φιδιού, όλη της την εν τάξη, ζωή πίσω. Τα πιο πολύτιμα, τα είχε μέσα της.. Τα παιδιά μεγάλα πια, οι αποστάσεις μεγαλύτερες ανάμεσα σε κείνη και τη Ζωή. Είχε πολύ, και δύσκολο δρόμο να κάνει, και σίγουρη δεν ήταν καθόλου, πόσο μακριά θα φτάσει. Μα κόβοντας τη ρίζα, από τα πόδια της ψυχής, όλα δυνατά είναι.. "Λευκή σελίδα η ζωή", σκέφτηκε..
Χρειαζότανε μια τελευταία βόλτα με τον σκύλο της.. Τον είχε σχεδόν δεκαοχτώ χρόνια, ο καημένος, ήταν γέρος πια. Μα η καλή φροντίδα, τον είχε διατηρήσει αρκετά υγιή για την ηλικία του. Αν μπορούσε, δεν ήταν τόσο μεγάλος, θα τον έπαιρνε μαζί της. Η σκέψη όμως, πως αυτό θα τον ταλαιπωρούσε, την έκανε να το αποκλείσει.. "Σ’ αγαπώ, του είπε, και τον φίλησε στη μουσούδα..".. "Αν υπάρχει Θεός, θα σε συναντήσω ξανά, επειδή η αγάπη δε χάνεται.."
Η αλήθεια είναι, πως μόλις μπήκε στο σπίτι, το ξανασκέφτηκε.. Μια αμφιβολία πάντα την πιλάτευε. Μα η οδύνη της εικόνας, να τακτοποιεί ξανά, τα λίγα ρούχα που διάλεξε στα ράφια και τα συρτάρια, την έκανε να νιώσει πως το να μείνει, ισοδυναμούσε με την είσοδό της σε τάφο.. Έσπασε, λοιπόν τις ρίζες, που δέναν τα πόδια, και .. ξεκίνησε!
Τηλέφωνο δε τον πήρε. Ήθελε πρώτα να βρει κάπου να μείνει, να σκεφτεί, παρόλη τη λαχτάρα να τον σφίξει στην αγκαλιά της, κι ύστερα, κι ενώ αυτός θα την αναζητούσε, να βρεθεί μπροστά του, να του πει.. "έφθασα.. είμαι εδώ!" Μα η μοίρα των ανθρώπων, είναι αμείλικτη. Κι ενώ συχνά δίνει τόσες ευκαιρίες, αρέσκεται να γελά με τον τρόπο που σχεδιάζουμε δίχως εκείνη. Έφθασε αρκετά νωρίς, για την κηδεία του, αρκετά αργά για να τον αγκαλιάσει.... Σα να έπρεπε, τούτος ο έρωτας να μείνει πάντα ιδανικός, ένα παραμύθι των αγγέλων, ειπωμένο μια χιονισμένη, παγωμένη μέρα της ζωής μας. Για να κάνει την καρδιά, να νιώσει ζεστά, να νιώσει την αγάπη μιας άνοιξης και ν’ ανθίσει..
Το κόκκινο τριαντάφυλλο, που έκοψε από ένα κήπο στην σκέψη του, και της μάτωσε το χέρι, τώρα της μάτωνε την καρδιά, καθώς αντί για φιλί γινότανε ύστατο αντίο μιας μεγάλης αγάπης, που δεν πρόλαβε, παρά τις τόσες υποσχέσεις για "όταν περάσουν τα χρόνια".. να ζήσει....
Ένα μικρό σκυλί, αδέσποτο, ακολούθησε τα βήματά της, που ξεμακραίνανε.. από αυτόν.. Την ώρα που κάθισε σε ένα παγκάκι, γεμάτη αναφιλητά και δάκρυα, εκείνο χοροπηδούσε ολόγυρά της μες την καλή χαρά, και κουνούσε την ουρά.. Τόσο αστείο και χαρούμενο σκυλάκι ήταν, που στο τέλος, γέλασε! Το πήρε στην αγκαλιά της, και κείνο, την κοίταξε με μάτια γεμάτα ευγνωμοσύνη.. Θυμήθηκε τον σκύλο της, και το έσφιξε πάνω της όσο πιο δυνατά μπορούσε.. "Σ’ αγαπώ", ψιθύρισε...Ο ήλιος, αποτραβιόταν από τα σύννεφα λαμπρός, καθώς άνοιξε τα βλέφαρα, τον είδε μέσα από τα θολά της μάτια, να γελά! Ήταν σίγουρη, σχεδόν ένιωσε να της λέει και κείνος.. "Σ’ αγαπώ!.. είμαι εδώ, μαζί σου, πάντα.. Φοράς την καρδιά μου.. το ξέχασες;.. Σ’ αγαπώ! ".... Και με ένα ανάμικτο αναστεναγμό, θλίψης κι ευτυχίας μαζί, σηκώθηκε παρέα με τον καινούργιο της σύντροφο, και βάδισε στον ηλιόλουστο
δρόμο, που στέγνωνε από τη βραδινή μπόρα.. Το ανέμελο τραγούδι ενός κοτσυφιού, της έλεγε με τον τρόπο του, πως η ζωή συνεχίζεται, πάντα, μα ότι αγαπήθηκε αληθινά, δεν χάνεται ποτέ! «Πάντα» και «Ποτέ».. δυο λέξεις που ποτέ δεν είπε εύκολα, που τις φοβόταν. Μα τώρα, κατάλαβε τι σημαίνουν.. και τις άκουγε να επαναλαμβάνονται, μέσα στην καρδιά της.. κι ο ήλιος, της χάιδευε τρυφερά το μάγουλο...

46 σχόλια:

. είπε...

"H αγάπη άργησε μια μέρα". Δοσμένο με τον δικό σου υπέροχο μοναδικό τρόπο. Συναισθήματα που αναβλύζουν γεμίζουν τον χώρο και τη ψυχή. Ταυτίζεσαι με την ηρωίδα και ένα παράπονο σε πνίγει. 'Ενα γαμώτο...ένα γιατί!
Είχα καιρό να σε επισκεφτώ και για άλλη μια φορά ο πεζός σου λόγος με μάγεψε.
Είσαι υπέροχος Νικόλα.

Υ.Γ. Εχθές είδα ένα μήνυμα στο παθ παλιό ότι με ψάχνεις και κάτι με το λινκ μου. Ισχύει ακόμα;

Καλή σου μέρα!

dromaki είπε...

Φοράς την καρδιά μου.. το ξέχασες;.. Σ΄αγαπώ! "....
Οτι πιο όμορφο διάβασα εδώ και πολύ καιρό.
Νάσαι καλά.
Καλή σου μέρα

Aura είπε...

Η ομορφιά της ζωής είναι η ποικιλία. Απ΄όπου κι αν το δει κανείς.
Σε φιλώ

Aura είπε...

Υπέροχο αυτό που έγραψες
Στο είπα;

:)

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Ανασαιμιά καλημέρα! Σε ευχαριστ΄ω για τα καλά σου λόγια! :)
Το μήνυμα.. πρέπει να ήταν από όταν νόμιζα πως κάνεις ακόμα εγγραφές στο παθ.. κι απορρούσα που είχες καιρό να φανείς.. να πω την αλήθεια δε το θυμάμαι.. οπότε, είναι παλιό! :)

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Δρομάκι, διαβάζεις με τα μάτια της καρδιάς, γι αυτό το βρίσκεις όμορφο! Χαίρομαι, και σε ευχαριστώ !
Καλημέρα!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Αύρα η ζωή.. φοράει τόσα ενδύματα και τρόπους.. :) Μα καμιά φορά.. έχει ένα πρόσωπο μόνο.. :)
Καλημέρα!

truth around us......... είπε...

Αν υπάρχει Θεός, θα σε συναντήσω ξανά, επειδή η αγάπη δε χάνεται.."
ma einai pote dinaton na xathi apla allazi morfes kai ginete to pote kai to panta ena ...kai ginete to skotadi fos kai i gi aeras ..otan agapas den iparxei blanco gia na sviseis ola osa se agkiksan oute kan ta lathi sou....poreuese me ola osa i zoi sou xarise kai taksideueis sto panta sou...
Einai oti pio iperoxo exo diasei politalante nikola ena megalo megalo fili kai mia agkalia se euxaristo gia kathe sou agkigma stin kardia mou.....

γυάλινο δάκρυ είπε...

Συηκινήθηκα πρωινιάτικα.. Υπέροχο κείμενο. Και η φράση "φοράς την καρδιά μου".. Δε λέω τίποτα άλλο, τα λόγια σκοτώνουν το συναίσθημα εδώ.
Καλό Σαβ/κο να έχεις..

Mafalda είπε...

Panta kai pote.
Dyo lekseis poy den les suxna...
Mono na... se kati tetoies periptwseis pairiazoun kai epivalontai. Kai einai toso baries... ax toso baries gia thn kardia na tis anteksei...
Ma h zwh synexizetai...
Me h' xwris esena.
Grafeis panta uperoxa!!

Kalhspera

Ανώνυμος είπε...

Μακάρι να μην γίνονταν έτσι. Μα... κάποια στιγμή η ευτυχία θρονιάζεται μέσα σου όπως και να έχει για όσα φώλιασαν εκεί μέσα, στην καρδιά. Μόνο που είμαστε πολύ άνθρωποι για να αντέχουμε να εξηγούμε με λογική το συναίσθημα. Κι αυτό γίνεται ποτάμι και πνίγει.

Μαργαρίτα είπε...

Νικόλα μου, απλά υπέροχο!!!

Στο κήπο μου έχω φυλαγμένο κάτι
για σένα, θα χαρώ να το δεχθείς! :)

Σε φιλώ ***

Ανώνυμος είπε...

Κατεβηκε τα σκαλοπατια ενα ενα προσεχτηκα.......

Ολοι κυτουσαν εκεινη ....

Μεσα στο μακρι μαυρο της φορεμα με το βαθυ ντεκολτε και το μεγαλο σχισμα που εδειχνε τα καληγραμμα ποδια της.....

Μα εκεινη.....ηταν αλλου.......

Το πιοτο την εκανε να ζει εκει που ηθελε εκεινη.......να φανταζετε και να ονειρευετε οτι την εκανε ευτιχισμενη.......

Γιορταζαν ολοι.....εκτος απο εκεινη.........

Εκεινη βρισκοταν σε αλλη υπειρο, σε αλλο κοσμο, σε αλλο τοπο.......

Εφερε την μορφη του στο μιαλο της.......τα ματια του....μα πιο πολυ το χαμογελο του.......

Θαλασσες εγιναν τα δικα της ματια......και ηθελε τοσο πολυ να ταξιδεψει κοντα του.......

Το χαμογελο της στεγνο, προσπιητο........

Ακομα μια δεξιωση σκεφτικε........για μενα χωρις εμενα.......

Εξω τα παντα ητανε φωτισμενα.......μα ολολευκα......

Ποσο θα ηθελε να τρεξει μεσα στο χιονι......

Ποσο πολυ ηθελε να ητανε μαζι του.......

Αγκαλια να τρεχανε ξεγνιαστα σαν δυο παιδια......

Ηπιε κα την τελευταια γουλια απ'το πιοτο της......

Η μουσικη αντιχουσε στ'αυτια της σαν παλια ταινια.......

Σαν τοτε....που καθε τραγουδι ητανε και το τραγουδι τους.......

Σ'αγαπω μουρμουρισε........Παντα θα σ'αγαπω........

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

truth around us.... το ότι νιώθεις, και είσαι εδώ, αυτό είναι το πιο μεγάλο δώρο. Το μοίρασμα. Δώρο ζωής, η Ζωή η ίδια! Ευχαριστώ!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Γυάλινο δάκρυ ... μερικές φορές η σιωπή είναι πιο ακριβή.. :) Καλό Σαβατοκύριακο!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Μαφάλντα, όλοι μας έχουμε κάτι να πούμε.. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Μα το να ακούμε.. αυτό είναι το πιο σπουδαίο, γιατί δίνει υπόσταση σε όσα ειπώθηκαν. Ευχαριστώ!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Freedula ακούω το ποτάμι στα λόγια σου, άγριο.. μα ακούω και τους ήμερους χτύπους μιας καρδιάς που ξέρει να πονάει και να αγαπά... Στο τέλος, το ποτάμι καταδικασμένο είναι να σβήσει σε νερά πολύ πλατιά για να αρκέσει η ορμή του. Μα δεν υπάρχει θάλασσα κι ουρανός, που να μπορεί να σβήσει την αγάπη..

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Μαργαρίτα το δώρο της σκέψης σου, μεγαλύτερη χαρά και τιμή από όλα! Σε ευχαριστώ!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Καλή μου Νεφέλη, ναι.. αυτή ήταν η αρχή της ιστορίας! :)
Την αγάπη μου, πάντα!

Artanis είπε...

Ωραία ιστορία Νικόλα...
Καλημέρα από ΝΖ...

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Η πρώτη μου αίσθηση, κάτι σαν χωρισμός... μα στο τέλος ένας άλλος χωρισμός με περίμενε. Και τρέμω στην ιδέα τούτου του άλλου χωρισμού, που δεν ξέρω αν ποτέ επουλώνεται.
Πολύ όμορφο...
Καλό σου βράδυ

magdalini36 είπε...

Νικόλα μου ολόκληρη η ιστορία είναι εξαιρετική και γεμάτη συγκίνηση αλλά μπροστά σ'αυτή τη παράγραφο και τη γραφή της, υποκλίνομαι: "Θα έφευγε, αφήνοντας σαν παλιό δέρμα φιδιού, όλη της την εν τάξη, ζωή πίσω. Τα πιο πολύτιμα, τα είχε μέσα της... "Λευκή σελίδα η ζωή", σκέφτηκε.."
Καλημέρα και φιλιά!:))

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Αρτάνη, σε ευχαριστώ! Καλή εβδομάδα!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Βαΐα και η πρώτη και η δεύτερη σκέψη σου, ήταν σωστή.. όσο για το αν γιατρεύεται ο πόνος.. αυτό δεν το ξέρω ούτε εγώ. Κρύβεται ίσως, μαθαίνουμε να τον κουβαλάμε..
Καλή εβδομάδα να έχεις!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Φωτεινή μου.. μας αγγίζει πιο πολύ, αυτό που μας ταιριάζει.. :) Γνωρίζω πως και συ τα πιο πολύτιμα, τα έχεις μέσα σου! Κι είναι πολύτιμος ο κόσμος σου αυτός, όχι για σένα μόνο..μα για όλους μας. "Λευκή σελίδα" η ζωή, κι όλα είναι δυνατά να συμβούν... πέρα από από τη δύναμη της ανατροπής που μια τέτοια στάση ζωής μπορεί να μας χαρίσει, φαντάζομαι πως κάθε φορά που στέκεσαι μπροστά στον άδειο καμβά σου, νιώθεις τι σημαίνει αυτό. Και την ελευθερία που σου δίνει, ως δημιουργός και άνθρωπος.
Υπάρχουν φορές, που όλοι έχουμε ευχηθεί να αλλάξουμε ζωή όπως τα φίδια πουκάμισο.. σχεδόν πάντα είναι αδύνατο. Βλέπεις, τα όσα ζήσαμε τα κουβαλάμε μέσα μας.. Μπορούμε να τα εξηγήσουμε, να τα κατανοήσουμε, να μάθουμε να τα αγαπάμε και να μη τα φοβόμαστε. Να μάθουμε να τα προσπερνάμε αδιάφορα, όταν χρειάζεται, χωρίς ενοχές... Η επιλογή δεν είναι ντροπή. Είναι δικαίωμα.. Ντροπή είναι το ψεύτικο.. η παραίτηση... ο συμβιβασμός. Τα μόνα πρόσωπα, που αληθινά παίζουν ρόλο σε τέτοιες ανατροπές στη ζωή μας, όσοι αγαπάμε. Έτσι συχνά, γινόμαστε παρανάλωμα της αγάπης, μια και στο ζύγισμα της καρδιάς, η αγάπη βαραίνει ιδιαίτερα σε ότι απόφαση πάρει. Τότε, η αγάπη κάνει αυτό που μοιάζει λάθος σωστό.. Βλέπεις ο κόσμος μας δεν είναι ασπρόμαυρος. Έχει πολύ γκρι.. και το περισσότερο μέρος της μικρής μας ζωής, το ζούμε κρυμένοι στο γκρι νέφος του. Δεν υπάρχει αληθινά σωστό ή λάθος στις αποφάσεις της καρδιάς. Μόνο του νου οι αποφάσεις τόσο λαθεύουν ώστε να ξαστοχήσει μια ζωή εντελώς. Της καρδιάς, ποτέ..
Καλή εβδομάδα!

Σταλαγματιά είπε...

«σ΄αγαπώ»
Φώναξε…μα το κλέψανε τα πουλιά κι ύστερα χάθηκαν….

Ανώνυμος είπε...

"Πάντα"και "Ποτέ".. δυο λέξεις που ποτέ δεν είπε εύκολα, που τις φοβόταν.

Η αρχή και το τέλος... δύο λέξεις έξω από τη δική μας πραγματικότητα, έξω από τον χρόνο μας, καμιά αλήθεια μας δεν μπορεί να χωρέσει μέσα τους... αλλά μόνο πέρα από αυτές...

Ονειρικά πλασμένο το κείμενο σου, σαν τον έρωτα που βγαίνει από τη λήθη ξανά ... να φέρει πίσω αυτό που χρωστάει, ανεκπλήρωτος; όχι ακριβώς. Κανένας έρωτας δεν μπορεί να είναι ανεκπλήρωτος

Φωτεινή Καλημέρα

maya είπε...

είναι πολύ δυνατό όλο αυτο που περιγράφεις .
και παίρνει μια πιο ρομαντική και γλυκιά απόχρωση
επειδή σταμάτησες τον χρόνο
με την διήγηση σου .

πολλές φορές τόχω σκεφτεί ότι
δίνοντας μια κινηματογραφική
ή μυθιστορηματική χροιά στις ιστορίες
- σε ό,τι μας συμβαίνει δηλαδή -
γίνονται πιο ανεκτές ...

αντέχουμε αλλοιώς τον πόνο έτσι .

θέλει πολλή δύναμη να ζεις έτσι όπως η ηρωίδα σου .
η λέξη μεγαλείο έρχεται στο μυαλό μου .
ψυχής
καρδιάς
δύναμης
ζωής

respect
:)&


καιρό είχα νάρθω.
μούχει κάτσει απο τότε που έκανες το διάλειμμα
και όλο νομίζω ότι λείπεις .
μάλλον εγώ λείπω ...

καλησπέρα
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχ

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Αναστασία.. όμορφη εικόνα.. ναι, ίσως έτσι να γίνεται!
Καλημέρα!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Οδοιπόρε, κι όμως.. υπάρχουν ανεκπλήρωτοι έρωτας, που μοιάζουν παράπονο μεγάλο.. Αποροφάνε, φως, και φτιάχνουν όνειρα. Όμως, όσο όμορφα κι αν φτάξουν τα όνειρα, χωρίς τον ήλιο της χαράς πως τα μοιράζονται, θλιβερά μοιάζουν...
Καλημέρα

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Μάγια, χαίρομαι που σε ξαναβλέπω! :)
Η αφήγηση, είναι από μόνη της, αυθαίρετη. Δεν υπάρχουν λέξεις που μπορούν να φέρουν στο φως, το τι αισθάνεται μία καρδιά. Ζούμε σε ένα κόσμο συνειρμών και συμβόλων. Το ασυνείδητο, ανέκαθεν, όντως πιο κοντά στο ακατέργαστο της ψυχής μας, είναι μια πύλη επικοινωνίας, ψυχής προς ψυχή, μέσα από την οποία δεν μαθαίνουμε τον άλλον, μα μαθαίνουμε αυτό που εμείς ίσως νιώθαμε στη θέση του άλλου. Με τον ίδιο τρόπο ερμηνεύουμαι τα πάντα.Γι αυτό, η βιωματική γνώση, οι εμπειρίες μας, είναι η μόνη γνώση που βοηθαέι να μάθουμε να κατανοούμε.
Η επιλογή συμβόλων λοιπόν, σε μια αφήγηση, δεν είναι απαραίτητα ανάπλαση και καλλιτεχνική μυθοπλασία. Είναι συχνά το πιο αληθινό κομμάτι της γραφής.. Αυτό, που ανοίγει τις πύλες του υποσυνείδητου, παραμερίζοντας τη λογική επεξεργασία.
Καλημέρα! :)

nina είπε...

Πολύ πολύ όμορφο είναι!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Ευχαριστώ, Νίνα! Καληνύχτα! :)

ΣΩΜΑ ΠΟΥ ΧΟΡΕΥΕΙ είπε...

Σίγουρα μελαγχολικό...αλλά πανέμορφο...

:-)

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

καλε μου Νικολα δακρυσα διαβαζοντας αυτο το κειμενο σου ξανα και ξανα...
ποσο αδικο ειναι να μην προλαβαινεις να ζησεις αυτο που θες...;
ποσο πονο μπορει να φερει μια τετοια ιστορια...;
γιατι παντα μας κραταει κατι πισω και δεν παιρνουμε τετοιες αποφασεις νωριτερα...
θεε μου ποσο κριμα που εφτασε αργα...

υπεροχο...πραγματικα!

σε φιλω νεραιδενια καλε μου!!!

aggelika είπε...

Κάποιος φεύγει... κάποιος άλλος πάντα έρχεται. έτσι είναι η ζωή!
Καμιά φορά μας γεμίζει θλίψη αυτό άλλα μένει συνήθως η ελπίδα. Και τα ταξίδια είναι απαραίτητα (έστω και τα νοητικά).

Δήμητρα είπε...

Aπίστευτο Νικόλα..Απίστευτο πραγματικά...Καλημέρα είπα;;

Ανώνυμος είπε...

"Λευκή σελίδα η ζωή", σκέφτηκε..



Υπεροχη εγγραφη!Καλησπερα!...

Στρατος "exoaptonkyklo" Ραπτοπουλος είπε...

Ιστορια που αγγιζει ψυχες. Επιβραβευση με βροχη σχολιων . Μπραβο φιλε . Παντα τετοια. Τις καλησπερες μου.

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Σώμα που χορεύει.. ( ελπίζω πολύ ), σε ευχαριστώ για το όμορφο πέρασμά σου! :)

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

ΝΑΪΑΔΑ ... τουλάχιστον, ας μην αργήσουμε στα επόμενα, στα τωρα... :)
Μια αγκαλιά, για σένα, μικρή μου νεράιδα!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

aggelika ... ναι, παραίτητα τα ταξίδια.. και τα πιο μεγάλα από αυτά, είναι τα ταξίδια με πλοίο την καρδιά! :)

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Δήμητρα, καλημέρα! :) Σε ευχαριστώ που είσαι εδώ! Καλημέρα!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

lloynasa, συχνά αναζητούμε μια δικαιολογία να αντλήσουμε δύναμη. Είναι λευκή;Άλλες φορές το πιστεύω, κι άλλες όχι... :) Καλημέρα!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

exoaptonkyklo, καλέ μου φίλε, δε σε ξέχασα.. περνώ όταν προλαβαίνω, σε έχω στο νου.. κι ας μην γράφω.. ΣΕ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Καλημέρα!

ΑΛΙΚΗ είπε...

"Μια αγάπη που έπρεπε να μείνει ιδανική"... τόσο οικεία όσα γράφεις.
Μια απλή ιστορία, αστόλιστη, χωρίς ψεύτικους καλλωπισμούς και δήθεν. Λόγια αληθινά, αυτά που μένουν στο τέλος.
Με συγκίνησες με... μια απλή ιστορία.