Έρημη αγκαλιά

Έρημη, σαν άδεια παραλία,
που καρτερά τη θάλασσα,
να φέρει ευτυχία,
έτσι θωρώ την αγκαλιά
που η αγάπη τάζει,
βαστά ζεστό το όνειρο,
μα μοναξιά φωλιαζει...

Κι είναι η νύχτα η απαλή
παρηγοριά και πόνος,
σα ανάβει όλα τα κεριά
ελπίδα μα και φόβος.
Κι όσο χαράζει, μα πανί
κανένα να μη φτάνει,
θανάτου βέλη γίνεται
του ήλιου το στεφάνι.

Και μες του κόσμου τη χαρά
γλυκιά σα τη σελήνη,
ίδιο λευκό το πρόσωπο
η θλίψη τηνε ντύνει...
Και σα όμορφη νεκρή
που μοιάζει να κοιμάται,
σάβανο γίνεται το φως,
που καιει ότι θυμάται...