Η εκδρομή...

Υπήρχε από τη παιδική του ηλικία, εκείνος ο Δράκος, που ήθελε να γίνει φίλος με τους ανθρώπους, μα η όψη του τους τρόμαζε... Ο Δράκος, που όσο πιο κοντά προσπαθούσε να έρθει στους ανθώπους, να τους δώσει να καταλάβουν πως είναι άκακος και θέλει μόνο να παίξουν μαζί, τόσο πιο πολύ φόβο γέμιζε τις καρδιές τους. Ώσπου μια φορά, μαζευτήκανε οι άνθρωποι, κι αποφάσησαν ν΄ απαλαγούν από τον κακό εφιάλτη. Ήταν τόση η χαρά του Δράκου όταν τους είδε να έρχονται προς αυτόν, που σαν θόλωσαν τα μάτια του καθώς οι λόγχες τρυπούσαν το ερπετόμορφο κορμί του, νόμιζε πως η καρδιά του είχε σπάσει από ευτυχία, κι ο πόνος που τον σούβλιζε, ήταν ο πόνος χαράς μεγαλύτερης απ΄ όσο μπορούσε ν΄ αντέξει... Ένα κόκκινο σύννεφο τύλιξε την ψυχή του μικρού Δράκου, και την πήρε μακρυά, βροχή την έκανε, και θαρρώ πως όταν μετά από χειμώνα βαρύ η Άνοιξη χαμογελά στις μουδιασμένες από το κρύο ψυχές, κι αυτές αφήνουν τη δυσπιστία τους να καεί στον ήλιο, είναι εκείνη η βροχή που κάνει να φυτρώνουν παπαρούνες....
Σ΄ένα λιβάδι από κατακόκκινες παπαρούνες ήταν που θυμήθηκε τον Δράκο ξανά, το όνειρο κείνο που έμοιαζε ξεχασμένο από χρόνια. Στην πρώτη γυμνασίου, σε μια έκθεση με ελεύθερο θέμα, η καθηγήτρια τους είχε πει: "γράψτε ότι θέλετε, ακόμη κι ένα παραμύθι"... και κείνος, έγραψε για τον μικρό Δράκο που τον συντρόφευε τα βράδυα. Την μέρα που διαβάστηκαν οι εκθέσεις, έλειπε από το σχολείο, μα την επόμενη που ήρθε, κάποια παιδιά είχαν περιέργως μία διαφορετική συμπεριφορά απεναντί του. Αναμεσά τους, μία κοπέλα. "Πολύ όμορφο το παραμύθι που έγραψες", του είπε... Και τότε, για πρώτη φορά κατάλαβε, πως δεν ήταν ο μόνος που μίλαγε με αλλόκοτα πλάσματα. Δράκοι υπήρχαν πολλοί, κι όλοι πίσω από την τρομερή όψη τους, περίμεναν κάποιον να πλησιάσει, χωρίς φόβο, χωρίς όπλα... Αυτό που δε κατάφερνε να εξηγήσει, είναι γιατί ο Δράκος του ονείρου, ήταν φορτωμένος τόσα αγκάθια.. Νά΄ταν τα δικά του "όπλα", ή μήπως, οι άλλοι, τα βλέπαν σ΄αυτόν δίχως να υπάρχουνε; Δημιούργημα της καχυποψίας τους; Συχνά, στις πληγές, φυτρώνουν αγκάθια.. Και μια και δεν υπάρχει το φως χωρίς το σκοτάδι, η αλήθεια πιθανολογούσε πως ήταν κάπου στη μέση.. Ο Δράκος μπορεί να μην είχε τ΄αγκάθια για να επιτίθεται, μα σίγουρα του προσφέραν μία ασφάλεια. Στην λέξη αυτή, "ασφάλεια", ένιωσε το στήθος του να τον πλακώνει, και την ανάσα να πασχίζει με πόνο να δώσει το απαραίτητο οξυγόνο... Πανικός τον κυρίευσε, μα μόνο μια στιγμή.... Τόσο ήθελε να ταξιδέψει η ματιά του ένα γύρο, να νιώσει νους και καρδιά τον ουρανό, τον αέρα, την λαμπερή ομορφιά των χρωμάτων. Να νιώσει λεύτερος. Κι όταν ένιωσε, τον απέραντο ουρανό, τον ταξιδευτή άνεμο, την εφημερότητα του χρόνου, πόσο υπερεκτιμημένη είναι η ζωή έξω από τη ζωή, μία στάλα αιωνιότητας μέθυσε το αίμα και τους λαβύρνιθους του μυαλού... ξάπλωσε ανάσκελα, και δεν ήθελε άλλο από την χαρά του Τίποτα! Κίτρινες μαργαρίτες, λικνίζονταν ελαφρά δίπλα του, μέχρι, που χορτάτος από γαλάζιο, τις είδε... Και ζήλεψε. "Εσείς", τους είπε, "ποτέ δε θα φορέσετε ρολόι"....
Στο λιβάδι αυτό, δεν είχε έρθει μόνος, μα με την οικογενειά του. Έτσι, όταν άκουσε να τον καλεί η σύζυγός του, χωρίς σκέψη, σηκώθηκε, και ήρεμα βάδισε προς τα κει. Τα παιδιά τρέξανε ενθουσιασμένα καταπάνω του, δείχνοντάς του, το πρωτομαγιάτικο στεφάνι.. "Όλα τα άφησες πάνω μου", διαμαρτυρήθηκε η σύζυγός του, κι είχε δίκιο... Χαμογέλασε και της έπιασε το χέρι, απαλά... "Τα υπόλοιπα θα τα κάνουμε μαζί.. όμως, τώρα ας πάμε μια βόλτα". Εκείνη, σκέφτηκε πως είναι πολλά όσα πρέπει ακόμα να γίνουν.. κι ο χρονος για τις ετοιμασίες λίγος.. Ήθελε πολύ, να κάνει αυτή τη βόλτα, μα έβαλε το καθήκον πιο πάνω. "Δε θα προλάβουμε", του είπε, "το μεσημέρι δε θα έχουμε τίποτα να φάμε. Καλύτερα να μην αργήσουμε να γυρίσουμε"... Εκτίμησε την κατάσταση.. τα παιδιά ήταν ήδη αποκαμωμένα από το παιχνίδι, κι ως συνήθως, εκείνη, είχε δίκιο. "Εντάξει, λοιπόν, πάμε!", είπε, και έψαξε τα κλειδιά του αυτοκινήτου.. Μάζεψαν τα παιδιά, μπήκαν στο αυτοκίνητο, βάλανε μουσική και ξεκίνησαν. Σύντομα, η πιο μικρή τους, αποκοιμήθηκε γλυκά...