άτιτλο

Η ζωή ντρέπεται τα παιδιά της, και τα ξεγελά. Για το κρυφό της ταίρι, δε τους μιλά. Ο θάνατος κι η ζωή, αγκαλιάζουν όμορφα ο ένας τον άλλο.. Μυστικά, και μπρος τα μάτια όλων, χωρίς να τους βλέπει κανείς, χορεύουν. Κι όλο στριφογυρίζουν! Κείνος, ποιητής δειλός, σηκώνει τη Ζωή στον αέρα, κι αυτή τον σκεπάζει με το φως της. Μάταια προσπαθεί στο φως, και τις επικύνδινες στροφές, να κρύψει το πρόσωπό του.. Η ζωή το γνωρίζει καλά, καλύτερα από τον ίδιο.. που δεν κοιτά ποτέ στον καθρέφτη.
Οι νεράιδες, δε χάθηκαν. Μόνο, που είχαν τη χαρά να δουν το σκοτεινό πρόσωπο του θάνατου. Έχει μια ακαταμάχητη ομορφιά, μια βαθιά γλυκίτατη γοητεία, σαν άρωμα γιασεμιού, νύχτα ζεστή και υγρή.. ζαλίστηκαν. Μέθυσαν, από αυτόν τον άγνωστο νέο, που πρώτη φορά αντίκρυσαν, κι ωστόσο, τους ήταν τόσο γνωστός και οικείος... χόρεψαν μαζί του, και νύχτες υγρές και ζεστές, εκεί που το φως του φεγγαριού μόλις φτάνει, μπορείς ακόμη να διακρίνεις τα μικρά τους βήματα.. μόνο που... αν προσέξεις, τα βήματα κάθε βράδυ, είναι αλλού.. μερικές φορές χάνονται στον αέρα, κι άλλοτε, τα νιώθεις απαλά πάνω σου.Μοιάζουν με χάδι ανέμου, κι όμως, είναι μικρά βήματα. Συχνά, η καρδιά χτυπά άρυθμα, ψιθυριστά, ανταποκρινόμενη σε μια αόρατη μουσική.
Οποιοσδήποτε μπορεί να νιώσει και να δει ακόμη τις νεράιδες.. Και να παίξει, να γελάσει ή να χορέψει μαζί τους! Άλλωστε οι νεράιδες αγαπούν το χορό, όσο και τα λουλούδια... Όμως, μετά δε το πει σε κανένα. Μα, και δε θα το θέλει, να σταματήσει τον χορό, για κανένα.