Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

16/7/09

Μνήμη παλιά

Μνήμη παλιά που γέρασες μεστώνοντας τη γεύση,
και μόνο με του αρώματος την χάρη σου, μεθώ,
ξεχνόντας το δηλητήριο που σκίαζε η χαρά σου,
σαν ήλιος μες τα κύματα, στη δύση σου, σκορπώ...

Σε κάποια άμμο μακρινή, που δεν έχεις πατήσει,
με τέχνη αρχαία η θάλασσα τις σκέψεις μου θα βρει,
και σε τρομπέτα άγγελου, σ΄όστρακο θα τις κρύψει,
θανάτου εμβατήριο, πριν απ΄τα χείλη, βγει...

Στο τόπο που μου χάρισες, αγάπης εξορία,
τ΄αγγέλου σέρνω τα φτερά, δική μου τιμωρία,
στα πόδια σου ως οφειλή, που πρέπει πια να κλείσει,
κι ελεύτερο πλέον το κορμί, στη γη του να γυρίσει.

Στην βέρα πάνω, προσευχή, έγραψε το φεγγάρι,
και τούτο πια το ταίριασμα, ποιος θ΄αμφισβητήσει;
Οχιά που κουλουριάστηκε, τριγύρω μου με χάρη,
μα μάταια ψάχνει όνειρο στο στήθος να τρυγίσει.

Κι όταν το φως σβηστό, κι η σιωπή κρεβάτι,
και την ανάσα μου ακούς κοντά στο προσκεφάλι,
εσύ με σιγουριά διπλή στα χέρια θα με κλείνεις,
μα της οχιάς το δάγκωμα, δε θα το αποφύγεις.

Κι αν τούτος μοιάζει επίλογος, στο λέω, αρχή είναι
της συμφοράς ο ποταμός στον ουρανό γεννιέται,
κι όποιος ποτέ του δεν πενθεί ποτέ του δεν πεθαίνει
αυτός ποτέ του και δε ζει, και μόνο υπομένει...

11 σχόλια:

Άνεμος είπε...

Παλιός πόνος ξύπνησε μέσα σου φίλε μου... Ότι αρχίζει καλό καταλλήγει σε πόνο...
Αλλά μου άρεσε που γράφεις "Κι αν τούτος μοιάζει επίλογος, στο λέω, αρχή είναι"! Η μια συμφορά σε κάνει δυνατότερο και σου μαθαίνει να εκτιμάς περισσότερα πράγματα;

Αν κατάλαβα καλά, γιατί στην ποίηση δεν...

Καληνύχτα!

O astegos aggelos... είπε...

Aχ!Αχ!Εβαλες πάλι όλη σου τη μαεστρία και δημιούργησες...

"Σε κάποια άμμο μακρινή, που δεν έχεις πατήσει,
με τέχνη αρχαία η θάλασσα τις σκέψεις μου θα βρει,
και σε τρομπέτα άγγελου, σ΄όστρακο θα τις κρύψει,
θανάτου εμβατήριο, πριν απ΄τα χείλη, βγει..."
_ _ _ _ _

"κι όποιος ποτέ του δεν πενθεί ποτέ του δεν πεθαίνει
αυτός ποτέ του και δε ζει, και μόνο υπομένει..."

Αγγίζεις πάντα...στην καρδιά!

Ο ζαχαρένιος σου σε καληνυχτίζει και σε φιλά γλυκάα!!!*

τ2φ είπε...

πωωω πωωω ένα χάλι!!!

✿ margarita είπε...

Κι αν τούτος μοιάζει επίλογος, στο λέω, αρχή είναι..

Κάθε τέλος και μια αρχή..

Καλημέρα Νικόλα!

She είπε...

Πω, πω ευαισθησία...

Χαίρομαι!

νεφελη είπε...

για πολλοστη φορα...ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ....
υπεροχο μα και θλιμμενο καλε μου νικολα....
ολα τα αισθηματα με κατακλιζουνε καθως διαβαζω .....ερωτας αγαπη
πονος θλιψη παθος.....αρχη και τελος....αχ...τι να πω....φιλια πολλα και ομροφα παντα να περνας

mariacristy είπε...

Πολύ όμορφη δουλειά, μπράβο...
καλώς σε βρήκα...

AERIKO είπε...

Αντικειμενικά απο τα καλύτερα σου.
Με ευαισθησία και δύναμη και ναι..τις ψυχές δεν τις παλιώνει και δεν τις ενδυναμώνει ο χρόνος αλλά ο πόνος.Όμορφο Σ/Κ με χαμόγελο και έμπνευση.Δροσερή Καλημέρα.:))

nina είπε...

Άψογο, άρτιο ποίημα, μια θεσπέσια νεα αρχή στην ποίηση. Πολύ μου αρέσει. Μπράβο σου και καλή συνέχεια!
Καλό Καλοκαίρι!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Σας ευχαριστώ όλους.. Να είστε όλοι καλά! :) Φιλιά αέρινα!

Νερένια είπε...

Μνήμη παλιά που γέρασες μεστώνοντας τη γεύση,
και μόνο με του αρώματος την χάρη σου, μεθώ,
ξεχνόντας το δηλητήριο που σκίαζε η χαρά σου,
σαν ήλιος μες τα κύματα, στη δύση σου, σκορπώ...





Ζηλεύω νικολα μου ...που δεν μπορεσα τοσο καλα εγω να εκφραστω και μεσα σε τέσσερις αράδες τα λες όλα ....

καλη τύχη στη νέα σου αρχή ... κι ελπίζω κάποτε να κάνω και γω μια ....

Νερένια φιλιά ....