Σ΄αγαπώ!

Κάθε φορά που εκείνη ήταν λυπημένη, βαριά συννεφιά φούσκωνε τα πνευμόνια του... Οι βαθιές εισπνοές από το τσιγάρο της, κάθε της ανησυχία, η κάθε έγνοια, πνίγαν την δική του αναπνοή... Ξύπνησε με αυτή την αίσθηση, πως γλυστρούσε στο βυθό της θάλασσας, σαν ένας νεκρός που ρίχθηκε από σανίδα πλοίου, καλά τυλιγμένος σ' άσπρο σεντόνι... Μια υπόκωφη βοή ησυχίας, και η αίσθηση τελικής πτώσης.... Μια πτώση που δεν έλεγε να σταματήσει... σα να μην είχε πάτο η θάλασσα.. Σαν αν έπεφτε αντί για τη θάλασσα στον ουρανό... ίδια απελπισία , ίδια η μοναξιά του ναύτη που στα κύματα θάβεται και κείνου του ονειροπόλου "αστροναύτη", που θάβει στα άστρα τις προσευχές του... Θα μπορούσε για πάντα να μείνει εκεί, να πέφτει... να πέφτει... κι όλο να πέφτει, ώσπου το τέλος του χρόνου να δώσει τέλος. Τον σώζαν τα μάτια της.. Τις ώρες, τους αιώνες ίσως, που τα μάτια του παραδινόντουσαν στο σκοτάδι και τα βλέφαρα ατσάλι βαρύ σκεπάζανε τις μνήμες, έβλεπε τα μάτια της... Φάρους φωτεινούς, που τα αλλάζαν όλα, δίνοντας χρώμα στη θάλασσα, ζωή, και κάνανε το σεντόνι να καεί, σα να ήταν φτιαγμένο από λάμψη μόνο να σκορπίσει στα κύματα, μέχρις να μείνει γυμνός.. γυμνός και λεύτερος.... Με την παλάμη της η θάλασσα, τον έφερνε τότε κοντά της... Παραλία γυμνή, με δυο πέτρες, που λάμπανε στο φως του φεγγαριού, αυτός κι εκείνη... Την πλησίασε αργά, με χαρά, με ιερότητα και πόθο.. Στοργικά γονάτησε δίπλα της, καθώς αυτή καθόταν στην άμμο, και κάπνιζε, κοιτόντας το φεγγάρι... _"Μα γιατί είναι τόσο θλιμένο..".... Μονολόγησε... "Το φεγγάρι είναι πάντα θλιμένο σαν με κοιτά, τα τελευταία χρόνια. Ίσως, γιατί το πρόδωσα... Γιατί δε βάσταξα φως μου, φως και για κείνο... Όλο το έδωσα. Όλο το χάρισα... Τίποτα δε κράτησα.. ".... Πήρε άλλη μια βαθιά ανάσα , κι ύστερα λευτέρωσε τον καπνό, μαύρο, πιο μαύρο από πριν.. και δάκρυ μαύρο κύλησε στην άμμο... "Δεν είχα χέρια να κρατήσω", συνέχισε, "δεν είχα βλέπεις πια ψυχή δική μου για να ορίσει τα χέρια μου. Τα έδωσα όλα... για μένα κράτησα μερικές αλήθειες μόνο, και τώρα με συντροφεύουν, καπνός, μες τη ζωή μου".... Ήθελε τόσο να την κάνει να τον κοιτάξει.. να δει τα μάτια της στα μάτια του, να νιώσει, να της πει πως εκείνη, με το φως που λέει πως δεν έχει, τον γύρισε πίσω στη ζωή... Τίποτα δεν είπε.. μόνο κάθησε δίπλα της, έπιασε το αριστερό της χέρι, απαλά... και κοίταξε κι αυτός το φεγγάρι... Τον τόπο που κατοικούνε όλοι οι έρωτες που χαθήκανε μα δε ξεχαστήκανε.. Το φεγγάρι... που καίει την αύρα μας, και κλέβει την λευκή της φλόγα....

Κι ύστερα, έπεσε ένα αστέρι... μία ευχή... μϊα ευχή που ίσως μοιραστήκανε.. γιατί το χέρι της έσφιξε τρυφερά το δικό του.. σα να σφίχτηκε η καρδιά της από λαχτάρα κρυφή.... Στράφηκε προς εκείνη και απαλά με τα δάχτυλα του άλλου χεριού, έστρεψε το προσωπό της προς αυτόν.... κοιταχτήκανε... Μια θλίψη απέραντη στα μάτια της.. κι άλλο δάκρυ... "Δεν μπορώ να αγαπήσω ξανά.."... του ψιθύρισε... "Δεν μπορώ να δώσω χαρά.."... Μα κείνος, σαν να μην άκουσε τα λόγια της, ακούγοντας μόνο τον παλμό της... ανάμεσα στο χέρι του.. στις άκρες των δαχτύλων που σχεδόν αγγίζανε τον λαιμό της, έσκυψε και την φίλησε... Εκείνη, παγωμένη στην αρχή, όπως ένα ερωτηματικό, που δεν τολμάει να ρωτήσει, ύστερα αφέθηκε στο φιλί.... Και κούρνιασε στην αγκαλιά του... Ανοίγοντας κάποια στιγμή, τα μάτια της, πριν αποκοιμηθεί, είδε πέρα στης θάλασσας την άκρη, το φεγγάρι να ζωγραφίζει με φως, τον ορίζοντα.... δεν σκέφτηκε άλλο.. Κούρνιασε και κοιμήθηκε εκεί.. στην αγκαλιά του..Κι ο πόνος της, έγινε πόνος του, κι ο δικός του πόνος, φτερά έβγαλε και πέταξε.. παίζοντας κυνηγητό με την ψυχή του ανάμεσα στ΄άστρα... Την ώρα που ανάλαφρη ήτανε πια, έσκυψε και της ψιθύρισε στο αυτί το πιο μεγάλο του μυστικό.. "Σ΄αγαπώ!.. " Και μες τον ύπνο της, του φάνηκε πως χαμογέλασε και φωτίστηκε το προσωπό της... Έλαμψε και το δικό του πρόσωπο... "Αυτό, είναι! ".. σκέφτηκε.... "Θα της φανερωθώ στα όνειρά της.. εκεί που η αλήθεια του κόσμου, δεν μπορεί να φυλακίσει την αλήθεια της ψυχής... Και στο πιο όμορφο όνειρο, της Αγάπης, θα την πάρω να δραπετεύσουμε... Μέχρι που το όνειρο να γίνει η μόνη αλήθεια, και κάθε άλλη αλήθεια να μαραζώσει και να χαθεί.. Και τότε, θα της ζητήσω, να χορέψουμε! Κι όχι σα να είμαστε μόνοι, αλλά σα να ήμασταν από ανέκαθεν, μόνο μαζί! Σαν ένα... ολόκληρο Ένα... "... Και στα λόγια του, που άθελα τα είπε φανερά, ράγισε το φεγγάρι, κι άρχισε στον ορίζοντα, γαλήνια να έρχεται η αυγή... "Πόσο όμορφο να χορεύουμε στη νοτισμένη, δροσερή άμμο... ".. σκέφτηκε, "κι μέρα να χαράζει στα μάτια της..." Σαν ηχώ μιας λέξης που δεν ειπώθηκε, ένιωσε στο στήθος του την καρδιά της να χτυπά... κι ανάσανε σχεδόν ευτυχισμένος... την αναπνοή της...

"Σ΄αγαπώ! "....