Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

21/9/09

άτιτλο

Τα μάτια της τρύπες μαύρες.. περπατούσε μπροστά χωρίς να βλέπει που πατάει.. χωρίς την αίσθηση του αίματος να κυλά μέσα της.. Θα μπορούσε να είχε σωριαστεί εκεί.. στην άκρη του κόσμου της... μπρος τα όχι που είπε, και τα ναι, που πεθάναν μέσα της.. Μα σαν άνεμος η ψυχή της την οδηγούσε πιο πέρα.. πιο μακρυά.. στην ερημιά που το μέλλον της έταζε ... Στη βοή της ησυχίας που κάνουν οι σκέψεις όταν αδιέξοδα, σαν άνθρωπος σκυφτός, αδιάφορος, κάνουν κύκλους πολλούς, περνώντας ξανά και ξανά πίσω από τα ίδια κλειστά παράθυρα...
Μαύρα πηγάδια τα μάτια της... κι ήθελε να πέσει μέσα να πνιγεί.. να μη την αφήσει να φύγει. Ποια δύναμη παράξενη, στη φωνή της, στο αντίο που δε του είπε, του αφαίρεσε όλη τη δύναμη της θέλησης, να ακούσει τη προσταγή της καρδιάς του;Τα χείλη του αγγίξανε δυο πέτρινα χείλη.. η πνοή της σύννεφο ξέπνοο... όχι.. πριν την αφήσει να φύγει, εκείνη ήταν ήδη μακρυά πολύ.. Κι εκείνος έμεινε να κοιτάζει το φάντασμά της, τη σιλουέτα της να καίγεται σα χαρτί στο δειλινό και να σβήνει, βυθισμένος σε μνήμες που πια δεν του ανήκανε.. Όπως δεν του άνηκε και το μέλλον...

Συναντηθήκανε άθελα, σε κείνο το τοπίο ερημιάς.. δεν κοιταχτήκανε... προσπέρασαν ο ένας τον άλλον, ακολουθώντας, σαν σε κύκλο, τα ίχνη από τα βήματα που άφηνε ο άλλος ερχόμενος από την αντίθετη κατεύθυνση... συναντηθήκανε και προσπέρασαν βουβά κι οι δυο.. όπως βουβά αφήσανε να προσπεράσει η ζωή...

17 σχόλια:

marianaonice είπε...

"...μπρος τα όχι που είπε, και τα ναι, που πεθάναν μέσα της.. Μα σαν άνεμος η ψυχή της την οδηγούσε πιο πέρα.. πιο μακρυά.. στην ερημιά που το μέλλον της έταζε ..."

Βαρειά η ψυχή μου σήμερα, είπα να κάνω μια βόλτα από το @σπιτικό σου που είχα καιρό να περάσω..
Και φεύγω με βουρκωμένα μάτια, γιατί σήμερα εδώ μέσα μίλησες για μένα...
χωρίς να το ξέρεις...
Νάσαι καλά Νικόλα, με το στίχο σου πάντα με μαχαιρώνεις μα και με λυτρώνεις!!
Καλό σου βράδυ!
:)

AlexMil είπε...

Δυστυχώς έτσι είναι η ζωή κινείται με αντίρροπες δυνάμεις ακόμη και στα αισθήματα, η απώθηση από ένα που αγαπά και από άλλο που αδιαφορεί.
Καταστάσεις μεσα στο χρόνο, αέναες, αμετάβλητες, γεμάτες πόνο και μοναξιά.

πολύ παραστατικά τα λόγια σου

καλό ξημέρωμα

Artanis είπε...

Δυο καρδιές, τόσο κοντά και τόσο μακριά ταυτόχρονα...
Καλημέρα ΝΙκόλα, σε φιλώ...

μ είπε...

Μπορεί να ξανασυναντηθούν όμως, ποτέ δεν ξέρεις...

Καλημέρα, Νικόλα.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Αλήθεια....πόσες φορές αφήσαμε να μας προσπεράσει η ζωή και γιατί άραγε το επιτρέψαμε; Δειλία, Ανασφάλεια ή μήπως ....Αξιοπρεπής στάση;
Συμβαίνει και το τελευταίο...

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

BUTTERFLY είπε...

Καλημερα Νικολα! Καιρο ειχες να μας προσφερεις κατι απο την ψυχη σου! Οπως παντα υπεροχο!

Ανώνυμος είπε...

Ατελείς και μισοί είμαστε... και όταν ακόμη έχουμε την ευκαιρία της ολοκλήρωσης... προσπερνάμε μέσα στα στις μικρότητες και τις αδυναμίες μας και είμαστε ξανά μόνοι και ξένοι...

Unknown είπε...

ΤΙ ΝΑ ΠΩ .ΛΟΓΙΑ ΔΥΝΑΤΑ ,ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΠΟΥ ΟΠΟΙΟΣ ΤΑ ΕΧΕΙ ΖΗΣΕΙ ,ΣΤΙΓΜΑΤΙΖΟΥΝ ΤΗ ΨΥΧΗ ΤΟΥ.ΜΠΡΑΒΟ ΝΙΚΟΛΑ.ΧΡΙΣΤΙΝΑ.

marianaonice είπε...

@Γλαρένια μου
...αξιοπρεπής στάση, σίγουρα!
Αξίζει όμως τον κόπο?
Και ποιός καθορίζει τι είναι αξιοπρέπεια??
:)))

ΝΑΪΑΔΑ είπε...

οι συναντησεις γινονται παντα...
το θεμα ειναι τελικα να μην τις προσπερασεις...
μην προσπερασεις εκεινο το βλεμμα που φτιαχτηκε μονο για να ανταλλαξει την ματια με το δικο σου...

νεραιδενια σου φιλια Νικολα!!!

magdalini36 είπε...

Νικόλα μου τι να πω...άλαλη έχω μείνει...συγκλονιστικό!!! το διάβασα πολλές φορές και το ζήλεψα πραγματικά! Οι ευκαιρίες που γιά μιά στιγμή, γιά ένα βλέμμα μπορεί να χαθούν και οι δρόμοι που άθελα μας ακολουθούμε...ή ό άνεμος της ζωής μας στέλνει...

"θα μπορούσε να είχε σωριαστεί εκεί στην άκρη του κόσμου της...Μα σαν άνεμος η ψυχή της την οδηγούσε πιό πέρα..."...!!!!!!!

Φιλιά και καλό σαββατοκύριακο!:))

magdalini36 είπε...

...πάλι θα σε μαλώσω!...χα,χα
"άτιτλο" αυτό βρε Νικόλα?
Τουλάχιστον..."στην άκρη του κόσμου της"...Πλάκα κάνω, αλλά επιμένω πως του αξίζει σίγουρα ένας τίτλος...είναι αδικία:)

Λαμπηδονα είπε...

Ομορφα μελαγχολικο.Ετσι ειναι η αγαπη κυριο συστατικο η μελαγχολια.
Η βροχη με το δακρυ.
Καλο Σ/Κ και πολλα φιλια.

Δυση και Ανατολη είπε...

Σου αφήνω ένα δάκρυ και ένα ευχαριστώ που υπάρχεις... Μου έλειψες...

fotini είπε...

συναντηθηκαν
μα δεν προσπερασαν
αφησαν ιχνη
και ενα αντιο
που δεν ειπωθηκε ποτε..
,,,,, εσκεμενα???

ενα αντιο που αυτοκτονει
μπροστα σε δυο ζευγαρια ματια
ειναι υποσχεση
πως δεν υπαρχει τελος
οπως ισως καπου στο βαθος του χρονου
χαθηκε η αρχη
μεσα σε μνημες κ αρωματα

Ανώνυμος είπε...

Μέχρι να γίνει συνείδηση στην ψυχή και να κατασταλάξει, δεν είναι παρά πόνος... σε μάτια λίμνες..

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Σας ευχαριστώ όλους, καλοί μου φίλοι!
Έχετε την αγάπη μου! :))