Άτιτλο

Το φεγγάρι που έπλεε στα μάτια της, κύλησε κρυστάλλινο μαργαριτάρι, δροσίζοντας  τα κόκκινα μάγουλα, κι έσβησε στον λαιμό της  ξεδιψώντας  τα χείλη του, που με πόθο εξερευνούσαν την καμπύλη που τελείωνε στον ώμο της... Τον γυμνό ώμο που θάμπωνε τα μάτια του, καθώς το απαλό ύφασμα που την σκέπαζε υποχωρούσε από στο χέρι που έτρεμε από φλόγα, ώσπου αποκαλύφθηκε το στήθος της... Χώρεσε η καρδιά της στην παλάμη του.... " Αγαπημένη μου" ... της ψιθύρισε... " Κρατώ τον κόσμο όλο μέσα στο ένα χέρι μου.. κρατώ την καρδιά σου..." .... "Σου άνηκε πριν ακόμα σε γνωρίσω" του απάντησε με το βλέμμα της.... Κι ένα βογγητό, που μόλις ακούστηκε, έκανε την θάλασσα να σταματήσει τα κύματα της, να φορέσει την πιο ασημένια φορεσιά, και τον ουρανό να ανοίξει διάπλατα φανερώνοντας όλα τα αστέρια του... ανάμεσα τους μερικά που γεννηθήκανε εκείνη μόλις την στιγμή.... Κι ήταν νωρίς ακόμα στον δρόμο για τον παράδεισο... Το πρώτο μόλις σκαλοπάτι.... κι η θνητή τους φύση είχε χαθεί..... Άνοιξε τα φτερά της διάπλατα, να τον σκεπάσει, καθώς τα χείλη του γιατρεύανε κάθε τι βρώμικο , κάθε τι ψεύτικο, που κάνει την καρδιά να μην ακούγεται... Όχι, η καρδιά της κόντευε να σπάσει, να εκραγεί... Κι όλο το σύμπαν είχε τυλιχτεί γύρω τους, σα να ήθελε να νιώσει ξανά εκείνη την πρώτη φορά που γεννήθηκε.... Κι αυτός μεθούσε από το στήθος πίνοντας, ευτυχία... κι όσο ζαλιζότανε κι ανέβαινε ανάμεσα στα άστρα, ζήταγε να πιει ακόμα πιο πολύ, ακόμα πιο άγιο ποτό.... Μέχρι που εκείνη έγινε αυτός κι αυτός εκείνη... Και δεν άκουγες πια παρά καρδιά μία.... και στο τέλος ακόμα κι αυτή σώπασε... Γιατί όλοι οι ήχοι, περιττοί ήταν... Φως και οι δυο.... Κι η θάλασσα κυμάτισε πάλι, κι ο ουρανός έκλεισε, σαν μήτρα που μόλις έχει γεννήσει.... κι όλο το σύμπαν ήταν εκεί, νιογέννητο , στα μάτια της μέσα, στα μάτια του που αντιφέγγανε.... Κι ο κόσμος όλος, καινούργιος...