Κοιμηθήκατε μέρες του ουρανού.
Νωπά τα βηματά σας πάνω στις φλέβες μου.
Ο σφιγμός , απόηχος.
Θάλασσα τα μάτια, καθρέφτης.
Πνίγονται οι γλάροι
προσπαθώντας να πετάξουνε.
Κι ένα καράβι,
ναυάγησε στα σύννεφα.
Του θύμησαν τ΄ονομά σου.
Δεν έχω παρά μόνο πέτρες
και νύχια σπασμένα...
Λέξεις χωρίς γραφή.
Μία από αυτές
ήταν η καρδιά μου..
Θα στην χάριζα ξέρεις...
(Αν είχε κάποια αξία.)
3 σχόλια:
οταν η διαίσθηση αγγίζει τη πραγματικότητα...
Θα στην χάριζα ξέρεις...
Μακάρι να έκανε κι εκείνη το ίδιο Νικόλα μου..
Αχ...
Δεν έχω παρά μόνο πέτρες
και νύχια σπασμένα...
απο τα παλεμα που τα χερια εκαναν
στου γιαλου τα βότσαλα
τοτε που καθε πετρα ηταν στεναγμος
τοτε
που καθε κύμα ήταν κύμα παθους
τοτε
που τη χαρισες
κ ενωθηκαν
και χαθηκαν
οι δυο καρδιες σε ακρογιαλι
κεντρικα απομερο...
ομορφα επαιξες με τις πετρες ποιητη
μου θυμισαν βολους που κατρακυλουν
Δημοσίευση σχολίου