Σκοτείνιασε.
Έκλεισε το παράθυρο.
Άνοιξε την πόρτα.
Πήρε στο χέρι την ζακέτα.
Έκλεισε την πόρτα. Και κλείδωσε.
Τα φώτα όλα ανοιχτά..
Τα μαγαζιά άδεια..
Περαστικοί με βήμα αργό,
με βήμα γρήγορο.
Ένα αποτύπωμα μνήμης
σε κάποιον τοίχο.
Μία υπόσχεση σκαλισμένη
σε παγκάκι.
Οι φιγούρες όλο και αραιώνουν,
χάνονται πίσω από παράθυρα με κουρτίνες,
στη βοή τηλεοράσεων, παιδιών, καυγάδων..
Που και που σαν όαση
ακούγεται κλάμα μωρού
ή κάποιος ψίθυρος που χάθηκε στον άνεμο.
Λόγια ερωτευμένων, τρελών, ευχές,
έρχονται και δροσίζουν ξεστρατιμένες
το μέτωπό του.
Μερικές από αυτές τις αναγνωρίζει.
Τις θυμάται.
Κι άλλες, μοιάζουν τόσο αληθινές
όσο τα άστρα,
που στην πόλη δε τα βλέπεις
μα υπάρχουνε.
Καθώς η ώρα κυλά
κι η σιωπή πιάνει διάλογο με τα βήματα,
μία τεράστια κουρτίνα τραβιέται
κι οι δρόμοι κλείνουν.
Ένα μικρό ανθρωπάκι με γραβάτα
φράζει τον δρόμο.
_ Περάστε έξω κύριε,
η παράσταση δεν είναι για σας.
Κακώς φτάσατε μέχρι εδώ.
_ Δεν υπάρχει δρόμος να φύγω.
_ Τότε σας παρακαλώ, φορέστε
αυτήν εδώ τη στολή του τσαρλατάνου.
Έτσι δεν θα σας πάρει κανείς στα σοβαρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου