άτιτλο

Και να που τίποτα δεν έχουμε να πούμε πλέον.
Όπως νεκροί οι λέξεις γίνανε χώμα.
Ας αναπαυτούν στην γαλήνη των ξεχασμένων ωρών.
Κάποτε σε αγάπησα, είναι αλήθεια.
Κάποτε πονούσα και ζήλευα..
Κι είναι παράξενο πως έφτασε μια λέξη μόνο
να κόψει το νήμα.. τον ομφάλιο λώρο.
Η γέννα αυτή δε συνέβη ποτέ.
Τα όνειρα τάφηκαν κι αυτά όπως νεκροί..
Όπως πεσμένες λέξεις.. Πεταλούδες
που γίνανε κίτρινα φύλλα θρυμματισμένα...
Και στο άγγιγμά τους,
ο άνεμος ουρλιάζει σιγανά, ήσυχα.
Κλαίει τους νεκρούς του...
Που κάποτε στόλιζαν με χρώματα
τα μακριά μαλλιά του.
Βιάζεται να προσπεράσει, κι αγγίζει απαλά..
άθελα.. τον τελευταίο χαρίζοντας λυγμό,
καθώς οι αγαπημένοι αφήνουν λουλούδια
στο μεγάλο αντίο...