Ένα σακί ανθρώπινα οστά
κουβάλαγε ο δυστυχής μέρες και χρόνια.
Ήταν άβολα, στενάχωρα, βαριά,
του κούρασαν τα χέρια και τα πόδια.
Κοιτούσε τις ψηλές τις κορυφές
και ζήλευε όποιο σύννεφο περνούσε.
Φοβότανε τις ξέμακρες βουτιές
κι όμως την θάλασσα πολύ την αγαπούσε.
Ένα σακί ανθρώπινα οστά
μαζί και η ψυχή τσουβαλιασμένη.
Πόσο ήθελε να τά΄σπαγε κομμάτια άπειρα, μικρά,
που ο άνεμος θα σάρωνε την επομένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου