Το λευκό σκαλιστό μάρμαρο θα ξεχαστεί..
Τα ονόματα, ο φιλοξενούμενος, η ζωή του.
Κάτω από τα βλέφαρα του ήλιου,
θ΄απομείνει λευκή σιωπή..
Ο χρόνος θα αποστειρώσει τα δάκρυα απ΄τη θλίψη,
θα γίνουν όλα λεύκωμα παλιό, εφηβικό,
στο συρτάρι επίπλου που δεν ανήκει σε κανένα.
Και καθώς ο ήλιος δύει,
μια ιστορία άλλη θα αρχίζει...
Πανομοιότυπη.
Τούτα σκεφτότανε καθώς βημάτιζε
από τον έναν τοίχο στον άλλον.
Χιλιόμετρα, μα ίσως μόνο τρία βήματα.
Και καθώς βημάτιζε, καθώς σκεφτόταν,
του διέφευγε το πιο βασικό: η ζωή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου