Ο θάνατος κατοίκησε στη ψυχή μου..
Σα το πουλί κούρνιασε, μοναχός του όπως πάντα...
Παίζει κουνόντας τα σκελετωμένα του φτερά με τη σκιά,
και με μορφές που κάποτε υπήρξαν διηγείται ιστορίες αγάπης.
Ο θάνατος δε γνωρίζει να δακρύζει πως...
Τα μάτια του πηγάδια αδειανά... βότσαλα υπόκοφα η ελπίδα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου