Δάκρυ

Δάκρυ σκοτεινό γεύση ταξιδιού που πέρασε
κι ένα φιλί που έγινε γλάρος
να κεντάει στα σύννεφα το φως με τις φτερούγες του
Ποιος τον κοιτάει τον ουρανό πια να δει το μύνημα;;
Που και το φως της άμμου σκέπασε,
το σκοτάδι των ματιών της;

Κι όταν εκείνη απομακρύνθηκε αργα από κοντα του
μονο εκεινο το δάκρυ φαινόταν στο ημίφως
ένα δάκρυ κόκκινο που κυλούσε στο αχνό του πρόσωπο
κόκκινο σαν το αίμα που εσταζε από την καρδια του
κόκκινο σαν τα μαλλια της που ανέμιζαν στον άνεμο όπως ξεμάκρεναι

Το προσωπό του, αχνό, θαμπό στο πρώτο της αυγής φως,
στου ήλιου τις αιχμηρές αχτίδες, σκόρπισε....
Και καθώς δε μπόρεσε να ακολουθησει το άνεμο
που την έσπρωχνε μακριά του,
έγινε δροσιά που σκέπασε τα πατήματα της νύχτας
Με κλειστά ματια σφραγισμένο στόμα, χωρίς ν' ακούει
χάθηκε ακολουθώντας τη νύχτα μέσα του.

Και κείνο το δάκρυ ροδοπέταλο,
που το πήρε ο ανεμος απαλα
και το μπλεξε στα κόκκινα μαλλιά της
να τη φυλάει σαν φυλαχτό
όταν αυτή κοιμάται

Κι εκείνη συνέχισε όμορφη όπως πάντα, Υπέροχη...
το ταξίδι της στη Ζωή.....

Νίκος και Νάντια μαζί...
Νάντια σε ευχαριστώ για την συν + γραφή :)))