ατιτλο

Είμαι πεπεισμένος πια, πως η μελαγχολία είναι παιδί. Ένα χλωμό, σχεδόν διάφανο παιδί.... Κάθεται και περιμένει κρυμμένο.. Ποιον και τι δεν το κατάλαβα ποτέ μου. Κι άξαφνα, ανοίγει ένα παράθυρο, ή κάποια μυστική πορτούλα, βγαίνει και χορεύει στο φως. Σε ένα δικό του φως, που κάνει τα μάτια του να μοιάζουνε με αρχαία, ξεχασμένα άστρα... Χορεύει.. χορεύει.. κι αρχίζουν να γυρίζουν γύρω του όλα... Η γη ολάκερη παίρνει ρυθμό και γυρίζει, από τα παιδικά, αδύναμα μα τόσο αποφασισμένα γόνατά του. Κι η ψυχή σου φεύγει από το κορμί και φτερουγίζει κάπου μακριά, χαμένη σε αυτές τις παράδοξες περιστροφές της γης.