Γιορτές μεθυσμένων μεταναστών
από μια εποχή που δεν υπήρξες
σε μια εποχή στοιχειωμένη.
Θύματα ακήρυχτου πολέμου.
Και μέσα σε όλα αυτά τα τραγικά
να ωρύεσαι πως είσαι παιδί. «Είσαι γυναίκα»
σου είπα και σε τράβηξα απ’ το χέρι
ενώπιον των ευθυνών
σου.
Των ευθυνών σου που γεννήθηκες γυναίκα.
Ολοένα συχνότερα χιόνιζε στάχτη στους δρόμους.
Ξελογιασμένη, μεθυσμένη,
κατάφερες να βρεις την ύστατη στιγμή
το χερούλι της πόρτας,
με μαλλιά ψαρά και χέρια άδεια
φέρνοντάς μου μέσα απ’ το τίποτα
πολύτιμο δώρο το χαμόγελό σου.
Κι οι έρημες μέρες σταθήκανε δακρυσμένες
να κοιτούν , έχοντας διασχίσει τόση άμμο,
την όαση των χειλιών σου.
Τα ξάστερα μάτια σου φώτισαν
τους σκοτεινούς ποταμούς της καρδιάς μου.
«Είμαι γυναίκα» είπες.
«Κι έκανα παιδιά και ξέχασα
το χρώμα των μαλλιών που είχα παιδί»
Κι ύστερα μεταμορφώθηκες σε σιωπή.
Με άφησες να πιω, να ξεδιψάσω,
λευτέρωσες την μοίρα
και τα δεμένα ποτάμια μέσα μου.
Έλυσες τα μαλλιά σου.
Πιάστηκαν σ’ ένα μικρό
σύννεφο που περνούσε
και χάθηκες μαζί
του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου