Μετεωρισμός

Με κοίταξε το κενό και ήξερε τ’ όνομά μου.

Το ψέλλισε αχνά, στο φτερό ενός μικρού ανέμου

που ήταν προσευχή και πνοή μου μαζί.

Σκάλωσαν οι λέξεις στο κενό

δύσπνοια κάλυψε τα στήθη μου

μα και πάλι,

χωρίς ν' ακούσω ένιωσα. Γνώρισα.

Την απουσία σου μέσα στο κενό,

την πνοή σου στη πνοή μου

και την ζωή ντυμένη θάνατο

μέσα στο θάνατο που ντύνεται ζωή.

Χωρίς παράκληση καμία

βάσταξα την αναπνοή,

άφησα τον άνεμο να περάσει

και χωρίς τίποτα

συνέχισα στο Τίποτα

λευτερώνοντας το θάνατο και τη ζωή

από ψεύτικα ενδύματα

κι αβάσταχτες υποσχέσεις.

Κάπως έτσι γεννιούνται τα άστρα μέσα απ' τό τίποτα.