Μετράς τα λόγια τα δαντελένια
στου ποτηριού τις άκρες, του καφέ...
Ανακατεύεις την μοίρα με το καλαμάκι
και γεύεσαι του έρωτα τον ήλιο τον πικρό.
Τρεις κουταλιές ζάχαρη και δύο ο καφές
κι η γεύση του σταγόνα δεν αλλάζει..
Στα χείλη σου παραλίες και ακτές
και θάνατος ο ήλιος που γιορτάζει.
Κι όπως γιορτάζει με τη μνήμη αγκαλιά
κι όπως η μέρα σα τη νύχτα τρυφερή,
νά 'σου στα μάτια μια μικρή ψιχάλα
ευώδιασε μπουρίνι την ψυχή.
Σμαράγδια η θάλασσα σπαρμένη
και διαμάντια, χαμογελά...
Και σου μιλά... Ακόμα μια γουλιά
κι ύστερα, δική της θε να γίνεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου