Ατιτλο

Εκείνη γεμίζει μαξιλάρια
με όνειρα και δώρα τ’ ουρανού,
για πρωινό σερβίρει την καρδιά της
σε φλιτζάνι μ’ αχνιστό καφέ.

Έχει τα μάτια κοριτσιού
π’ αδάκρυστα ακόμα  χαμογελούνε,
είναι φως που ελευθερώθηκε στο φως,
η πεταλούδα κι ο  πολύχρωμος ανθός.

Τα δάχτυλά της έχουν πίστη ευλογημένου
στα χείλη της  της αφοσίωσης το μέλι,
κι είναι ολόκληρη τσαμπί  σταφύλι
χαρισμένη  στου θεριστή το χέρι.

Εκείνος όμως, έχει ξανά αγαπήσει.
Τον μαγεύει το φως που του χαρίζει
το μέλι και η εμπιστοσύνη η τυφλή.
Πίνει τον καφέ κι ανάβει τσιγάρο
απολαμβάνει την πρωινή της συντροφιά.

Μα πριν η καύτρα σβήσει
τον έχει η νύχτα πάλι κατακτήσει..
Σβήνει το τσιγάρο και προχωρά.

Θα συναντηθούνε πάλι μέσα στη νύχτα
καθώς βουβό το φεγγάρι θα κοιτά.
Ίσως βαδίσουν για λίγο συντροφιά
σε πόλεις χτισμένες από στάχτη
με κάρβουνα αναμμένα για καρδιά.