Δάση

Οι άνθρωποι χτίζουνε τα δικά τους δάση. Τα σκιερά μυστικά τους  υψώνουν ορόφους πάνω από την αλήθεια, πανύψηλα δέντρα για να κρύψουνε και να κρυφτούνε. Κι όπως σε όλα τα δάση, δίπλα στην ομορφιά της άπλετης σιωπής των μικρών ψιθύρων - αυτών που νανουρίζουνε την ψυχή σαν αλλοτινό τραγούδι των παιδικών χρόνων - κοιμούνται ξυπνάνε και κυνηγάνε, οι φόβοι· με μορφές τόσες όσοι οι απόηχοι του ονόματός τους στη φωνή του ανέμου.  Χτίζουνε δέντρα γυρεύοντας φως σκεπάζοντας το φως του διπλανού τους αναγκάζοντάς τον, σύντομα, αυτόν ή κάποιον άλλον να σηκώσει δέντρο ψηλότερο, ζώντας στο τέλος σε σκιά βαθύτερη, τόση, που στο τέλος γίνονται οι ίδιοι σκιές.

Που και που κάποιο τρωκτικό ξυπνάει μνήμες τραγανίζοντας με τα δοντάκια του τις ωραίες ψεύτικες υπερβάσεις, ανοίγοντας τρύπες στα ψηλά κούφια δέντρα, τρύπες που κάνουν λησμονημένα όνειρα , επιθυμίες, καρδιές, να χάσκουν - τρομοκρατώντας τους. Και τότε σκαρφαλώνουν όλο και πιο ψηλά, όλο και πιο μακριά, γυρεύοντας ξανά φως… ή που αρχίζει να βρέχει, αργά, σταθερά, μονότονα, μουσκεύοντας το νου ως το μεδούλι, μεταμορφώνοντας στο τέλος τους ανθρώπους σε μικρά τρωκτικά, που πασχίζουνε να ξεγλιστρήσουνε μέσα από τα ξύλινα δόντια του εφιάλτη τους.