Λένα

_ θα σου μιλήσω με ειλικρίνεια, δεν είσαι άλλο από τα κατάλοιπα ενός πεθαμένου κόσμου. Ένα μουσειακό έκθεμα μιας άλλης εποχής, νοοτροπίας, και είμαι σίγουρος, έτσι νιώθεις κι εσύ μέσα σου, επειδή κατά βάθος – κι ας αρνιέσαι να το παραδεχτείς – το γνωρίζεις. Πλάσματα όπως εσύ τα συναντάς μόνο σε μύθους, γραφικές ιστορίες και  ταινίες. Ή θα αλλάξεις, ή ο κόσμος που αντιπροσωπεύεις θα σε τραβήξει μαζί του στο βυθό… αυτό θες Λένα; Να αρνηθείς την ομορφιά του κόσμου για λίγες σκουριασμένες ιδέες, για αξίες, προκαταλήψεις;…. καταλαβαίνω, πως ανατράφηκες με αυτές, δυσκολεύεσαι να παραδεχτείς πως η ζωή σου ως εδώ είναι τερματισμένη. Ή θα πετάξεις από πάνω σου το πτώμα που κουβαλάς και μέσα του κλείνεσαι ή θα γίνεις ένα με αυτό… σου αξίζει;

_ Σώπα!
_ Όσο βαμβάκι και να βάλεις στα αυτιά, όσο κι αν κλείνεσαι Λένα έξω από τη ζωή, κι αν σταματήσω να μιλώ, η πραγματικότητα δεν αλλάζει.
_Αυτή είναι η δική σου επίπλαστη πραγματικότητα, όχι δική μου. Πες μου, κατήγορε Άγγελε, αν αρνηθώ όσα ζητάς,  όσα είμαι, τι θα είμαι; Μήπως ευτυχισμένη;.. τι κόσμος θα είναι αυτός, αν βασίζεται στην σκληρότητα;
_ Ω καλή μου, μιλάς όπως ζεις. Σαν μέσα από ξεχασμένο βιβλίο. Ποιος μίλησε για σκληρότητα; Το αντίθετο σου ζητώ,  μη βασανίζεις τον εαυτό σου, θεωρώντας πως όλα περνούνε από τα χέρια σου, πως φταις για όσα συμβαίνουνε. Μη χαραμίζεσαι.
_ Η άγνοια, Άγγελε, ή άγνοια που βασίζεται στην ηθελημένη κώφωση, τύφλωση, η αδιαφορία που γεννά την άγνοια, τι άλλο είναι από ατομισμός και σκληρότητα;
_ Κάθε μέρα και νύχτα, κάθε στιγμή, κάποιος πεθαίνει άδικα.. πολύ άδικα. Αυτό σημαίνει πως η χαρά δεν θα έπρεπε να ανθίζει; Δεν γίνεται, είναι αδύνατο να τα σκέφτεσαι όλα συνεχώς, θα τρελαθείς! Θα ζήσεις χωρίς να έχεις ζήσει… και ποιο το νόημα, να γεννιόμαστε και να περνάμε από τη ζωή δίχως να ζήσουμε; σκέψου , αν το ίδιο θα ήθελες για τα παιδιά σου, για όποιο παιδί. Αντί να ζει να θυσιάζεται στ’ όνομα ενός αυριανού καλύτερου κόσμου.  Μία φορά ζούμε, αν και μπορούμε να πεθάνουμε περισσότερες από μία.
_ Φοβάμαι και μοναχά να σκεφτώ, να φέρω την εικόνα στα μάτια, πως παραδίδω την ζωή μου κι αρνούμαι όσα με κάνουνε να πονώ για να μη πονώ.. . πως γίνεται μετά από αυτό να είμαι άνθρωπος ακόμα; να είμαι ο εαυτός μου όταν τον εαυτό μου αρνήθηκα; Με ρωτάς τι ζητώ για τα παιδιά – δεν ξεχωρίζω τα παιδιά τα δικά μου από τα άλλα, κι ας βγήκανε από άλλη μήτρα, - με ρωτάς αν θέλω να χάσουνε την ψυχή τους. Γιατί αυτό ζητάς. Ρηχότητα… και δεν είναι βάρβαρη η ρηχότητα; Δεν σου στερεί την βαθιά χαρά καθώς ξεριζώνει τον βαθύ πόνο; ….. Αυτά που παίρνει ο άνεμος, όσο εύκολα τα ταξιδεύει στα νανουρίσματά του, άλλο τόσο εύκολα τα καταστρέφει στην απέραντη λύπη του να μην ανήκεις πουθενά. Του να φυσά και να σε πάει… από τα ψηλά στα χαμηλά και από τα χαμηλά στα ψηλά, και ποτέ να μην ανήκεις ούτε εκεί, ούτε αλλού… Μιλάς σαν να είναι ο κόσμος άσπρος μαύρος, μα φαντάζομαι μιλάς έτσι επειδή εσύ, όχι εγώ, εσύ έχεις ανάγκη να πείσεις τον εαυτό σου, πως είναι σωστός, είναι κάποιος. Εσένα πολεμάς, γιατί βαθιά μέσα σου οι κομμένες ρίζες ματώνουν, πονάνε… πονά η αδιαφορία Άγγελε, με την μόνη διαφορά πως δεν μπορείς να κατηγορήσεις κανέναν άλλο γι' αυτό εκτός από σένα.. κι αφού, τόσο συνειδητοποιημένα αδιαφορείς.. απλώς πονάει…. κι όση κι αν ξοδέψεις ζωή προσάναμμα στη «χαρά», ποτέ δεν θα έχεις τόση ώστε να πεις: «είμαι ευτυχισμένος».  Δικαιολογίες γυρεύεις, όχι το καλό μου…. εξομοίωση επιδιώκεις, επιβεβαίωση στις δικές σου δικαιολογίες….
_ Λυπάμαι Λένα. Λυπάμαι, που δεν καταφέρνω να σε βοηθήσω να δεις, να βγεις έξω από το πτώμα που κουβαλάς… ελπίζω να το κάνεις προτού είναι αργά. Γιατί, όσα κι αν είπες, σε νοιάζομαι, και όσο κι αν αρνιέσαι να δεχτείς πως, ή θα είσαι δεμένη στο άρμα της ζωής, ή θα ζεις χωρίς να κατασπαράζεις την ζωή σου, όπως – αφού σου αρέσουνε οι μεταφορές – ζει ένα λουλούδι, που ίσως κοπεί, πατηθεί, ίσως όχι, μα ως την έσχατή του στιγμή παραμένει λουλούδι, και ζει. 
_ Ίσως.. ίσως τα λες επειδή με νοιάζεσαι… μα μόνο για αυτό; Αναρωτήσου , Άγγελε… Όλοι αγαπάμε έναν ή μερικούς παραπάνω ανθρώπους, και γυρεύουμε το καλό τους, και είτε θέλουμε είτε όχι, πονάμε για εκείνους που αγαπάμε… βαθιά μέσα μας, πάντα κάπου κρύβεται κάποια ρίζα από το δάσος που ίσως κάηκε και μοιάζει να χάθηκε. Αλλά είναι εκεί.. εκεί Άγγελε! Κι όπως εσύ, μου ζητάς να σωθώ, έτσι και γω είμαι εδώ για το δάσος που κοιμάται μέσα σου. Για σένα.
_Θα συναντιόμαστε πάντα τις νύχτες;
_Πάντα τις νύχτες..  ίσως χωρίς να μιλάμε…. μιλώντας μόνο με την στοργή, που δεν ψεύδεται, αγκυλωμένη από τις όποιες δικαιολογίες, τα όποια λόγια… Ίδιοι οι κόσμοι μας Άγγελε…. οι πράξεις το μαρτυρούνε, όταν μεταμορφωνόμαστε οι δυο μας στον κόσμο όλο.. Σοφότερες είναι από τους δυο μας, μην αμφιβάλλεις… Η ψυχή γνωρίζει περισσότερα από τον λόγο… κι είναι αυτός ο λόγος, εκείνα που βλέπω με τα τυφλά μου όπως λες μάτια, και που νιώθω κοντά σου, που θα συνεχίσουμε να συναντιόμαστε τις νύχτες. Και που ξέρεις; Ίσως κάποτε ξημερώσει  για μας!. …
 
Σκύβει και την φιλά…. ντύνεται, την ξαναφιλά και φεύγει. Εκείνη ψάχνει το κινητό από την τσάντα της, καλεί κάποιον: « Έλα μάνα, κοιμηθήκανε τα παιδιά; … τώρα τέλειωσα, είχα πολύ δουλειά… σε λιγότερο από ώρα θα είμαι εκεί…»

Η Λένα, είχε υποσχεθεί στον εαυτό της ποτέ να μη φέρει άντρα μες το σπίτι της…. Φρούδες ελπίδες δεν θα έδινε στα παιδιά, η όποια ερωτική απογοήτευση δεν θα γινότανε απογοήτευση στα παιδιά της.