ατιτλο

Διάφανο το δέρμα, νύχτα μοιάζει, καθώς πάλλονται ως άστρα οι μικρές φλέβες στον καρπό, στον λαιμό,  κατάστηθα, φωτίζοντας τα μάτια με το θαμπό ευγενικό κι άγριο φως τους.  Μα σαν ανάμεσα απ’ τά πόδια σου περνώ αέρας, το θρόισμα του φορέματός σου μ’ αγκαλιάζει. Σα χάδι, που τώρα πια δεν είμαι εγώ... φωλιά μου θα το κάνω.... φωλιά να κοιμίσω και να τρικυμίσω όλα τ’ ανώνυμα όνειρά μου... Στις πτυχές κρυμμένα, στα πόδια σου ν’ ανεμίζουν αντί εμένα.. Όμορφα σαν πυγολαμπίδα που σβήνει στο φως το φως της, στο ρίξιμο του ενδύματος θα σβηστώ.. έτσι κι αλλιώς, ξεχασμένος είμαι από καιρό, στο δάσος ετούτο της ψυχής, το μαγικό..