Τωρα!

Σκορπώ τις λέξεις, δέρμα παλιό
ένδυμα της άνοιξης ριγμένο
στα πόδια της μελαγχολίας του Φθινοπώρου…
Ατενίζω την βροχή που έρχεται
μεθώντας στο άρωμα των πρώτων σταγόνων
που κουβαλά στα δυνατά σαν χτένια δάχτυλά του
ο άνεμος. Ο ίδιος άνεμος
που καβαλώντας τα κύματα ψιθύριζε απαλά στο αυτί
«μην περιμένεις, το μυστικό είναι πάντοτε το τώρα
κι ο χρόνος αιώνιος..»
Τα σταχιά μαλλιά του αλώνι ονείρων που λιάζονται
προσφέροντας τραχύ ψωμί, και κρασί κόκκινο,
μέσα απ’ το γέλιο θηλυκού αγριολούλουδου,
που άνθισε πάνω στην πέτρα και την υγρή άμμο,
από δίψα για φως.

Διψώ για φως στον απόηχο του φωτός,
η πείνα κι η δίψα πάντα επανέρχεται.
Όσες κι αν σκορπώ λέξεις,
κάτω από την μελαγχολία του φθινοπώρου,
ακούω ακόμα την καρδιά, να χτυπά
ψιθυρίζοντας: «Τώρα!»