Βήματα

Το δάσος.
Χιλιάδες χρώματα σκοτεινά στο χρώμα του πράσινου, του κίτρινου, του καφέ. Που και που ένα κόκκινο λουλουδάκι σταγόνα αίμα, ή λευκό, σχεδόν διάφανο, που δαμάζει με την ομορφιά και την αθωότητά του και τα αγριότερα ένστικτα του δάσους. Θροΐζουν τα κλαριά, γίνονται πότε ψίθυρος, πότε η κραυγή τ’ ανέμου. Ψυχές που χάσανε το κορμί τους κι αναζητάνε κορμί, μία αγκαλιά, μία τρύπα στα ξύλινα σώματα να κουρνιάσουν. Αδύνατον. Στο πέρασμά τους σωροί άψυχα φύλλα, η απόπειρά τους να αποκτήσουνε χέρια, μνήμη, υφή… Τρομαγμένα πτηνά, ζώα που τυλίγονται το ένα πάνω στο άλλο να μη κρυώνουν, να μη φοβούνται. Μέρες σκοτεινές και μέρες που μέσα από το τίποτα, λόγχες φωτός διατρυπάνε το δάσος ως το μεδούλι της ψυχής. Ο φόβος δίπλα στην αγάπη και η ομορφιά δίπλα στο κουφάρι που απόμεινε από το γεύμα των κυνηγών. Καταφύγιο και κυνηγότοπος μαζί. Ένας κόσμος που πεθαίνει κι αναγεννιέται ασταμάτητα. Ίχνη βημάτων που γράφονται κι εκείνα που γραφτήκανε σε παρελθόντα χρόνο και σβήστηκαν ή σβήνονται… Κάθε ένας μας, κουβαλά το παρόν του, είναι το παρόν του, κι είναι αυτό πριν γίνει άνεμος, το μόνο δώρο του από και προς τη ζωή. Άλλο μερίδιο στον κόσμο αυτό κανένας δεν έχει.
Σταγόνες βροχής τα όνειρα που ταξιδεύανε στα σύννεφα, δεμάτια υγρών μαχαιριών στα χέρια της θύελλας, πάντα επιστρέφουν στη γη. Και πάντα επιστρέφουνε στον ουρανό. Είμαστε ο τρόπος που βαδίζουμε και τίποτε άλλο.