Σχεδόν πανσέληνος

Σχεδόν μηδέν· τρέμει σα φύλλο η σιωπή.

Το ανεπαίσθητο θρόισμα στη ζωή τη κρατά,
σα μπλουζ μουσική μέσα στη νύχτα, που ακούγεται
από κάπου πολύ μακριά.. μα και τόσο οικεία!
Και βαστά τα μάτια, αν και νυσταγμένα ανοιχτά..
χωρίς γύρω τους να κοιτάνε μα μονάχα στη ψυχή..
μη ξεχωρίζοντας το φως απ’ το σκοτάδι καθώς θυμούνται,
φαντάζονται, ταξιδεύουνε… στη σιωπή…!

Σχεδόν κύκλος, η σαΐτα του έρωτα καρφωμένη στα πλευρά της
δεν την αφήνει να γίνει μηδέν. Ημιτελής κι ημιθανής
Υπομένει μαρτυρικά το διαρκές τέλος της.
Είναι ένα φύλλο που κατοικεί στη σιωπή ψυχορραγώντας
στον αποστειρωμένο από φίλους κύκλο του μηδενός.