ταξίδι

Στάχυα κορμιά, στου θεριστή Αύγουστου τη κόψη.

Στάχυα κορμιά στο γαλάζιο σπαρμένα, ω πόσο δράμα
πόση ανέμελη ευτυχία χωρά σ’ ένα χνάρι  πάνω στην άμμο.
Ξαποσταίνει ο θάνατος στην αγκαλιά του αιώνιου σα μωρό,
η αθωότητα προσφέρει τον εαυτό της στο παράδεισο.
Αλμυρός ο ιδρώτας, το δάκρυ, τα κύματα.. Ο έρωτας
με τα πανίσχυρα φτερά του κοιμισμένου θανάτου τολμά,
αγγίζει τον ήλιο και πέφτει καιγόμενος στου βυθού τη σιωπή
αστερίας… Έρπει και καθώς έρπει αλλάζει μορφές,
αναζητώντας στο βλέμμα που τον γέννησε
μια θέση στα πόδια της. στα χέρια της, στη καρδιά της, τα μαλλιά..
Είτε σαν αστερίας, είτε σαν όστρακο, είτε λουλουδάκι της άμμου…
Ταξιδεύει από τη σιωπή στην ακτή… ωστόσο συχνά επιστρέφει
ως μικρό κύμα, που σβήνει στην άμμο όπου αυτή πατά...