Μωβ

Τα δάχτυλά του μικρές μωβ σιωπές
που σκέπασε επιμελώς
μ' ένα μαντήλι στο λαιμό, μωβ,
το μωβ να κρύψει της ζωής της.
Ακροπατούν οι μέρες, δραπετεύουν,
γλιστρούνε πάνω στα μαύρα της γυαλιά
και χάνονται στο πουθενά,
εκεί που το βλέμμα της κοιτά
μη βλέπει, μη νιώθει, μη πονά...
Μη τη ρωτούνε, μη τη λυπούνται,
αόρατη όσο γίνεται να είναι
γιατί όταν αυτός θυμώνει αλλάζει όψη,
τα χέρια του δυο σαδιστές διαβόλοι
που αδυνατεί κι ο ίδιος να ορίσει.

Ένας μεγάλος ουρανός πλατύς
είναι το ποτάμι της ζωής της,
Αχ πόσα άστρα, πόσα πετούμενα, πλοία
σκεπάζουνε τα κρύσταλλα νερά, τα κρύα.
Στην όχθη στέκεται το λυτρωμό κοιτώντας,
τα ψαλιδισμένα της μαλλιά στα γυμνά της πόδια
και το κορμί λευκό, ανέγγιχτο, γυμνό,
να επιπλέει στον σκοτεινό ουρανό.
Ψαράκια οι ευχές αγαπημένων
τον πόνο της ας κάνουνε τροφή,
αφήνοντας για το τέλος μόνο
το φως μιας ελεύθερης ψυχής!