Ο κύκλος

Τα μάτια της  υψωθήκανε  στον ουρανό, διψασμένα για φως κι ορίζοντα..  Ένιωσε το απαλό γαλάζιο μαντήλι ν’ απορροφά τα δάκρυά της, ένιωσε λεύτερη και γαλήνια. Αμέτοχη στους  πόνους της σάρκας, ανέγγιχτη , αγνή κι αθώα. Ένα τρεχαντήρι σύννεφο έγινε η ψυχή της, που έσταξε στο καμβά…  Που όπως γρήγορα φάνηκε, έτσι σύντομα χάθηκε αφήνοντας άδειο το κορμί της, κενοτάφιο χωρίς όνομα. Κι ολόγυρα από τον  τάφο πρόσωπα, να μιλάνε, να γνέθουν, να κλαίνε κοιτώντας το κενό…  Ο θρήνος  ράγισε τη μεγάλη εικόνα, ο ορίζοντας καμπύλωσε στο σπάραγμα  των  δυο της παιδιών, μίκρυνε, κύκλος έγινε, ολόγυρα οι πενθούντες κι εκείνη στη μέση να ίπταται  πάνω απ’ το κενό της κορμί. Χωρίς πόδια, χέρια, κορμό ή πρόσωπο… μόνο μια υποψία φωτός, που μέσα από τα δάκρυα κανείς δεν μπόρεσε να δει. Μετά φύγανε όλοι κι απέμεινε μόνη, να φέγγει σαν  ένα καντήλι καταμεσής του πουθενά. Τόση ακινησία υπήρξε τότε, τόση σιωπή, που η αχνή φλόγα του καντηλιού έμοιαζε σκαλισμένο πέτρωμα, κι ολόγυρα αντανάκλαση καμία. «Παγιδεύτηκα», σκέφτηκε, «ακόμα μια φορά παγιδεύτηκα από αγάπη». Ο κύκλος γύρω της αδιαπέραστος, αδύνατο να βρει την άκρη να ξεδιπλώσει πάλι τον ορίζοντα. Αδύνατο να βρει μορφή, υπόσταση, έστω την πιο μικρή επιθυμία. «Είμαι μάνα, και μάνα θα πει θυσία!» Φύσηξε τότε τη μαρμάρινη φλόγα, κι η φλόγα έσβησε…  Έκπληκτη έφερε το χέρι στο στόμα, ανακαλύπτοντας πως έχει πάλι χείλη, πάλι χέρια, πάλι δάκρυα. Πάλι μάτια και γύρω της φως…. Κι ολόγυρά της μάτια αγαπημένων, πρόσωπα γνώριμα, να την κοιτάζουνε αλαφιασμένα, να την τραντάζουνε, να της μιλάνε μ’ αναφιλητά, με τρόμο αλλά κι ανακούφιση που βρισκότανε πάλι εκεί, μαζί τους! Τόσοι άνθρωποι δεμένοι πάνω της!
Έκλεισε ξανά τα μάτια, να μη βλέπουνε πόσο πονά… τη ντροπή της που αρνήθηκε τον ιερό της ρόλο…  Μα πιο πολύ κι από αυτό, τη ντροπή και τη θλίψη της για όσα για τον ρόλο αυτόν αρνήθηκε… ανίσχυρη όσο  ποτέ πριν, να δραπετεύσει ξανά από τον κύκλο.