Χειμερινό ηλιοστάσιο

Μικρύνανε οι μέρες, ξεψυχάνε…
Αναστενάζουνε τα βράδια παγωμένα,
ιδρώνουνε για να ζεσταθούν,  αγκαλιασμένα..
Νιφάδες τ’ άστρα, ταξιδευτές, στέκονται για λίγο στο τζάμι
προτού γλιστρήσουν από τα υγρά τους μάτια στο σκοτάδι.
Στάζουν τα βλέφαρα φαρμάκι του ήλιου στο αίμα,
ποτάμια ονείρου ταξιδεύουνε ως τις άκρες των δαχτύλων,
που μπλεγμένα λυγίζουν, τεντώνονται, χάνουν τον έλεγχο.

Την αυγή ξυπόλητοι, πάνω στο άσπρο χιόνι
που άφησε πίσω της η πιο μακριά νύχτα του χρόνου,
θα ψάχνουνε απεγνωσμένα στις όχθες του ποταμού
να βρούνε μικρούς ημιπολύτιμους λίθους,
απόδειξη πως το ταξίδι αυτό έγινε στ’ αλήθεια.