Ψευδαίσθηση

Ο άνθρωπος αποκηρύσσει το κορμί του,
αποκηρύσσει τις σκέψεις του -  τις αποκαλεί
κατώτερα ένστικτα, θράσος, ντροπή.
Αμίλητος χαμηλώνει το βλέμμα, κοιτά αλλού,
είτε για να μην τον δούνε, είτε να μη δει.
Περπατά σχεδόν τυφλός,
χωρίς φωνή, χωρίς άκρα, χωρίς πνοή…
Γελά με τα τραγούδια του Διόνυσου,
μα τραβώντας τις κουρτίνες, μόνος,
αναμετριέται με τον βαλσαμωμένο του χρόνο.
Σταλάζει τη θλίψη του σε σελιδοδείκτες βιβλίων,
πάει σινεμά, θέατρο, συναυλίες, να μοιραστεί,
να ζήσει τη ζωή που δεν ζει, κι άλλες τόσες.
Χτίζει μια εικόνα αντί της δικής του εικόνας,
να μπορεί να κυκλοφορά  χωρίς ντροπή
για την ντροπή που νιώθει στο κορμί του
για όλες εκείνες τις φορές που δεν μίλησε,
όλα εκείνα τα χάδια που αρνήθηκε,
 τις πνοές που αταξίδευτες, στέρεψαν.

Κάθε του σκέψη έχει μια δεύτερη σκέψη, δεσμοφύλακας.
Η αποδοχή γίνεται σημαντικότερη από την άρνηση του εαυτού του.
Κλειδωμένες οι μέρες προσπερνούνε την ανοησία του
ώσπου να γίνουνε όλα  χώμα και άνεμος, σκορπώντας
την ψευδαίσθηση της ύπαρξης, εκείνου  που δεν υπήρξε.