Τα χείλη της χλωμά, αντλούσε δύναμη να προφέρει τις λέξεις από το θάνατο, η φωνή της πιο σιγανή κι από τους χτύπους της καρδιάς της: «Θέλω την αλήθεια!»

Μα ποια αλήθεια να της πει, έτσι μισοσβησμένη που στεκότανε στο πρωινό φως, έρμαιο στον άνεμο; Λίγο πιο δυνατά αν φυσούσε, δεν θα έμενε τίποτα από εκείνη. Σα να μην υπήρξε ποτέ..

Έτσι λοιπόν, επέλεξε να της πει ένα παραμύθι. Ένα παραμύθι από εκείνα που ξετυλίγουνε τις αλήθειες σαν κουβάρι, μα που κοιτώντας το καθώς κυλά , ξεχνάς τις ξετυλιγμένες αλήθειες κοιτώντας μόνο το κουβάρι,παρασυρμένος από τη γοητεία του παραμυθιού, ώσπου μικραίνει τόσο, που χάνεται.. Και μαζί μ’ αυτό, η ανάγκη να ειπωθεί οτιδήποτε άλλο.