Χωρίς αύριο

Ποτέ μου δεν πίστεψα στη βία.
Στη βία που αποδίδει δικαιοσύνη,
τη βία της σιωπής, των συνετών επιλογών,
του μονόλογου, την βία του έρωτα
όταν αυτή δεν ξεδιψά τον έρωτα αλλά το θηρίο,
την βία του «ανήκω» και τη βία του «κατέχω».
Φθείρεται η ψυχή κάτω από τις πατούσες μας,
όσο μακρύτερα βαδίζουμε με σκοπό
τόσο περισσότερο μικραίνει η δύναμή της
να γελά με τ’ απρόσμενο δώρο
που φύτρωσε στην άκρη του δρόμου.
Σα το άλογο που του φοράνε παρωπίδες,
ό,τι υπάρχει πέρα από τον δρόμο,
παύει να υπάρχει… Κι αυτό που απομένει
από τον άνθρωπο, είναι
ένα καρότο κρεμασμένο εμπρός του
ένα ζευγάρι πόδια, κι ένα μυαλό υπηρέτης τους.
Αναγνώριση, πώληση, δημόσιες σχέσεις…
Το μεράκι που έγινε πάγκος εμπόρου
και καρδιές που γίνανε ζύγι.
Λες κι υπάρχει επιτυχία πιο μεγάλη
από το να είσαι ελεύθερος, απρόσμενος,
και το πιο σπουδαίο,
να αγαπάς, ν’ αγαπιέσαι, και να δίνεσαι
στο τώρα χωρίς αύριο!