Κύκλος

Και να που πάλι ξεκινάς , λίγο πριν τα πενήντα.
Όλα όσα φύλαγες πετάς, να καθαρίσει η σκόνη.
Μα όσο κι αν συγύρισες στέκουν οι τοίχοι ακόμη.
Οχιά αόρατη φρουρός, η μνήμη στην καρδιά σου
δένει το πριν με το μετά, μουδιάζει τα φτερά σου.

Πως λαχταράς τη θάλασσα, τ’ ατάραχο κολύμπι,
της αμμουδιάς το πάτημα και του φωτός τη λήθη.
Στέκεις στο παραθύρι σου και γλυκοαγναντεύεις
χωρίς μπαγκάζια, λεύτερος, θα φύγεις λες μακριά.
Περνούν οι άνθρωποι, μετράς, οι μέρες ίδιες μένουν.

Μα έρχεται κάποτε στιγμή, π’ άλλη στιγμή δεν έχει.
Όσο ταξίδεψε ο νους, κι όσα η ψυχή κατέχει
σ’ ένα μαντήλι χώρεσαν, σ’ ένα μικρούλι δάκρυ.
Γίναν ευχή και προσευχή, το πιο ακριβό σου δώρο
για όσους αγάπησες πολύ κι έχουν ακόμη χρόνο.