επιστροφή

Τα μάτια της  υψωθήκανε  στον ουρανό, διψασμένα για φως κι ορίζοντα..  Ένιωσε το απαλό γαλάζιο μαντήλι ν’ απορροφά τα δάκρυά της, ένιωσε λεύτερη και γαλήνια. Αμέτοχη στους  πόνους της σάρκας, ανέγγιχτη , αγνή κι αθώα. Ένα τρεχαντήρι σύννεφο έγινε η ψυχή της, που έσταξε στον καμβά…  Που όπως γρήγορα φάνηκε, έτσι σύντομα χάθηκε αφήνοντας το κορμί της κενό και χωρίς όνομα. Ολόγυρα από τον  τάφο πρόσωπα, μιλάνε, γνέθουν, κλαίνε κοιτώντας το κενό…  Ο θρήνος  ράγισε την μεγάλη εικόνα, ο ορίζοντας καμπύλωσε στο σπάραγμα  των  δυο της παιδιών, μίκρυνε, κύκλος έγινε, ολόγυρα οι πενθούντες κι εκείνη στη μέση να ίπταται. Χωρίς άκρα κορμό ή πρόσωπο… μόνο μια θαμπή υποψία φωτός, που μέσα από τόσα δάκρυα κανείς δεν μπόρεσε να δει. Ύστερα φύγανε όλοι κι απέμεινε μόνη, να φέγγει σαν  ένα καντήλι καταμεσής του πουθενά. Τόση ακινησία υπήρξε τότε, τόση σιωπή, που η αχνή φλόγα του καντηλιού έμοιαζε περισσότερο με σκαλισμένο πέτρωμα χωρίς καμία αντανάκλαση . «Παγιδεύτηκα», σκέφτηκε, «ακόμα μια φορά παγιδεύτηκα από αγάπη». Ο κύκλος γύρω της αδιαπέραστος, αδύνατο να βρει την άκρη να ξεδιπλώσει πάλι τον ορίζοντα. Αδύνατο να βρει μορφή, υπόσταση, έστω την πιο μικρή επιθυμία. Στο τέλος υποτάχτηκε: «Είμαι μάνα» κραύγασε καταμεσής του πουθενά, «και μάνα θα πει θυσία!» Φύσηξε τότε τη μαρμάρινη φλόγα, κι η φλόγα έσβησε…  Έκπληκτη έφερε το χέρι στο στόμα, ανακαλύπτοντας πως έχει πάλι χείλη, δάχτυλα, χέρια, πάλι δάκρυα! Πάλι μάτια για το φως…. Τριγύρω της μάτια αγαπημένων, πρόσωπα γνώριμα, την κοιτάζουνε αλαφιασμένοι, την τραντάζουνε, της μιλάνε μ’ αναφιλητά, με τρόμο αλλά κι απέραντη ανακούφιση που είναι πάλι μαζί τους! Τόσοι άνθρωποι δεμένοι πάνω της!
Έκλεισε ξανά τα μάτια, να μη βλέπουν πόσο πονά… την ντροπή της που αρνήθηκε τον ιερό της ρόλο…  Μα πιο πολύ κι από αυτό, την ντροπή και την θλίψη της για όσα για τον ρόλο αυτόν αρνήθηκε… ανίσχυρη όσο  ποτέ πριν, να δραπετεύσει ξανά από τον κύκλο.