Σκέψεις

Το μέτρημα είναι η τέχνη του να βάζεις το ένα δίπλα στο άλλο, να συγκρίνεις, να προσθέτεις, να αφαιρείς. Στην αρχή νύχτες, μετά μέρες ύστερα χρόνια, έπειτα ανθρώπους και τόπους, γιατί ως γνωστόν χωρίς ανθρώπους οι τόποι γίνονται αδιάφοροι, μόνο ονόματα. Στο τέλος κάθε ισολογισμού περισσεύει πάντοτε ένα κρατούμενο: ο εαυτός σου.

Που να τον προσθέσεις, με τι να τον συγκρίνεις, μήπως καλύτερα απλώς να τον αφαιρείς, τουλάχιστον ως την επόμενη πράξη, μήπως ο ισολογισμός κάπου, κάπως, τον χωρέσει.

Η τέχνη του να μετράς και να υπολογίζεις, είναι ο τρόπος του θανάτου να αποσπά το μυαλό από την ζωή νερώνοντας το κρασί της… μέχρι θανάτου, μετατρέποντας την όποια αληθινή αξία σε αριθμούς. 1+ 1 = 2, μείον την εφορία και το χρέος από τότε που χρειαστήκαμε την πιστωτική ελλείψει μετρητών και ανάγκης παρούσας, + τους τόκους, = 5… 6… 7… με ένα μεγάλο μείον ωστόσο να φιγουράρει μπροστά από τον αυγατισμένο αριθμό. Και κάθε "ένα" πρέπει τότε να γίνει 1, 2, 3, όσα κομμάτια χρειαστεί, χωρίς προσωπικό χρόνο, αφαιρώντας ως μη πολυτέλεια την ποιότητα από την καθημερινότητά του, αφού τώρα το σημαντικό είναι να κλείσει ο ισολογισμός χωρίς αρνητικό πρόσημο. Και να που φτάσαμε έντεχνα μετά από τόσα χρόνια αγώνων και θυσιών, να μιλάμε πάλι στο όνομα μάλιστα της ελευθερίας του εργαζόμενου, για εφτά μέρες εργασία την εβδομάδα. «Διάλεξε» σου λένε, «αποφάσισε εσύ ελεύθερα: ανεργία ή σκλαβιά; Επιβίωση ή έσχατη ανέχεια;»

Λέω μέσα μου, πως κάποτε όλα περνούνε… κι αυτό που μένει είναι αυτό που πρώτο στερούμαστε γιατί ποτέ δεν χωρά στους υπολογισμούς μας, αφού η φύση που το γεννά είναι αντίθετη από τους υπολογισμούς: στιγμές! Δεν είναι τα χρόνια που τρέχουνε και περνούν, είναι οι άνθρωποι. Κλωτσάνε τυφλοί από την βιασύνη στο πέρασμά τους τις πιο όμορφες στιγμές, το δώρο αυτό της ζωής, με την αιτιολογία, πως ο χρόνος δεν είναι αρκετός για όλα. Στο όνομα ίσως ενός παιδιού που πρέπει να ζήσει μια καλύτερη ζωή από τη δική τους, βάζοντας τη δική τους ζωή σε τελευταία μοίρα, διδάσκουνε τα παιδιά τους τι; Πως οι αριθμοί έχουνε αξία σημαντικότερη από τη ζωή.

Ας μιλήσουμε για την λέξη «ντροπή». Λέξη που παραπέμπει σε αξίες εσωτερικές. «Ντρέπομαι» όταν αθετώ αυτές τις αξίες, όταν ζω διαφορετικά από αυτό που προστάζει το είναι μου ως συνείδηση… Όταν δέχομαι να ζω ως σκλάβος, να ξυπνώ χωρίς όνειρα το πρωί, αλλά με σχέδια αναζήτησης πως θα βρω έστω μια άθλια εργασία, όταν όλη η ζωτική μου ενέργεια αφορά ισολογισμούς που γίνανε χωρίς εμένα για εμένα, αντιμετωπίζοντάς με ως ένα απλό γρανάζι, χρήσιμο ή μη, σε μια μηχανή που λειτουργεί με καύσιμο τον εγωκεντρισμό και την απληστία. Ντρέπομαι όταν νιώθω ανίσχυρος να αποτρέψω αυτό το παρόν και το μέλλον για μένα και κάθε συνάνθρωπο, τα παιδιά μου και τα παιδιά όλων των ανθρώπων.

«Κάθε μας πράξη, είναι αναμφίβολα πράξη βαθιά πολιτική, υπό την έννοια πως η στάση ζωής του ενός επηρεάζει όλους, ακόμα και η αποχή από την ίδια την πράξη». Ακούγεται εξαιρετικά ορθό, και συχνά, όταν προσθέτουμε σε αυτό την υπερβολή, αγχώδες και γεμάτο ενοχικά συμπλέγματα. «Φταίμε για τον Αμαζόνιο που καίγεται, όλοι μας», «φταίμε για τον ιμπεριαλισμό που γεννά πολέμους και φτώχια, όλοι μας», «άμα συμφωνείς με αυτό ή το άλλο, δημοσίευσέ το - είμαι σίγουρος πως οι φίλοι μου θα το κάνουν» ( αυτονόητα άμα δεν το δημοσιεύσεις θα πει πως δεν συμφωνείς και πως δεν είσαι ανάμεσά στους φίλους που περιγράφω} … Ένα απέραντο τσουβάλιασμα ευθυνών, μία συχνά σκόπιμη ομίχλη συνυπαιτιότητας που αναπαράγεται αφελώς, με σκοπό να μοιραστεί η ευθύνη και να κρυφτούν μέσα στους πολλούς οι πραγματικά υπαίτιοι. Είναι καλύτερα να μην κάνει κανείς τίποτα, παρά να σκορπά γύρω του αυτή την ομίχλη. Όπως είναι καλύτερη η σιωπή όταν δεν έχει να πει κάποιος κάτι, από τον θόρυβο για τον θόρυβο.

Κάθε πράξη μας είναι πολιτική, συμφωνώ, ωστόσο αρνούμαι η πολιτική να καθορίζει τις πράξεις μου. Ας καθορίσουνε οι πράξεις μου την πολιτική. Δεν υπάρχει πιο βαθιά επανάσταση, πιο συνετή πράξη στη ζωή μας, από το να παραμείνουμε άνθρωποι, άνθρωποι που αγαπάνε, δημιουργούν, μοιράζονται και στηρίζουνε ο ένας τον άλλον, ο καθένας με τον τρόπο του. Άνθρωποι που κάποτε, θέλουνε να μείνουνε βαθιά μόνοι, κάποτε κάνουνε λάθη και μπορεί συχνά να τα επαναλάβουνε, μα που ότι κάνουνε το ορίζει η ορμή της ψυχής τους, και η βαθιά εσωτερική ανάγκη να ζήσουν, ν’ αγαπήσουνε και ν’ αγαπηθούνε, να υπάρξουν. Τιμώντας το ακριβό δώρο που τους δόθηκε, για όσο, και που δεν θα τους δοθεί ποτέ ξανά. Η ζωή είναι η μόνη αξία, και δεν χωρά σε κανέναν ισολογισμό.