Λουλουδοσκέπαστο

Με την καρδιά τυλιγμένη σιωπή
τα χείλη σφραγισμένος γίνανε τάφος.
Στη πέτρινη κόψη τους γυμνό ένα φιλί
θρηνεί τ’ απαλό σχισμένο του μετάξι.

Τα πλήθη αδιάφορη βροχή
που την σκορπά ο άνεμος του χρόνου
σπορά της μοναξιάς μες το κορμί,
λουλουδοσκέπαστο και μόνο.

Γύρε φεγγάρι βάρκα να γενείς
άστρο βάλε τ’ Αχέροντα βαρκάρη,
ταξίδεψε όση απόμεινε ψυχή
σε γη όπου ο πόνος δεν την  φτάνει.