ατιτλο

Το σώμα είναι το σχολείο της ψυχής, αλλά η ψυχή είναι κακός μαθητής. Ποτέ δεν θα προλάβει τα μαθήματά της... έτσι, είναι παρηγοριά γι' αυτήν, ελπίδα, μα περισσότερο από όλα, υποθέτω απόλαυση, να χάνεται και να επιστρέφει πάλι ξανά, στον και από τον ορίζοντα. Μερικές φορές βέβαια, αυτό το απέραντο κι αιώνιο πήγαινε-έλα την ταλανίζει, δεν της αρκεί.. Τότε με τη δύναμη της φωτιάς των άστρων μέσα της, αφού από αυτά ξεκινήσαμε κάποτε όλοι, δραπετεύει.. Και γίνεται βροχή, δάκρυ, ιδρώτας. Ταξιδεύει ένα με ψυχές άλλες, χάνει τον εαυτό της, και χάνεται... Ίσως για να γεννηθεί ακόμα μια φορά, από το μηδέν... να κάνει το ταξίδι της ύπαρξης από την αρχή. Μέχρι που οι ακτές να μείνουνε χωρίς βράχια, κι η ζωή, χωρίς θάνατο.