άτιτλο

Απαλά σκόρπισε ο άνεμος σε όλο το σπίτι, τις ένδοξες τούτες ημέρες και νύχτες, ιδίως τις νύχτες, που το κροτάλισμα του σαρακιού γινόταν πιο επίμονο. Αυτή η σκόνη όμως κάποτε υπήρξε έπιπλο, δάσος, και παλιά, σχεδόν χθες δηλαδή, ήταν ένας γαλαξίας που εκρήγνυται… «Πόση σκόνη» σκέφτηκε ο ιδιοκτήτης… Και για μια στιγμή διχάστηκε, αν έπρεπε να ξαπλώσει στο δάπεδο, να σκεπαστεί από αυτήν μέχρι η εντροπία καταργήσει κάθε τι, ή αν θα ανοίξει το παράθυρο να μπει ήλιος και φρέσκος αέρας, και να σαρώσει την σκόνη, διώχνοντάς την έξω από το σπίτι που τη γέννησε. Δεν θα σας πω τι έκανε.. μόνο αυτό: Έξω από το σπίτι υπήρχανε κάποια λουλούδια, αδύναμα, κι έτοιμα να πεθάνουν… Μια μέρα μετά, τα λουλούδια τους γίνανε μαγικά, και χωρίς να έχουνε λαμπερά χρώματα, τα μάτια μεθούσαν κοιτάζοντάς τα… Καμπύλωνε το φως πάνω τους, κι αυτά γέρναν τον μίσχο, σα γυμνό λαιμό, στα φιλιά του… κουδουνίζοντας με τις μικρές κινήσεις τους, ένα τραγούδι τόσο καινούργιο, τόσο παλιό, τόσο αόρατο μα και δυνατό… όπως ο έρωτας… !