Στάλα αίμα

Μια μικρή στάλα αίμα στο πάτωμα έχει δημιουργήσει με την πτώση της πάνω στη σκόνη ένα μικρό κρατήρα ενδιαφέροντος. Ακτινωτά και φθίνοντας όσο η απόσταση από το σημείο μηδέν μεγαλώνει, θραύσματά της λειτουργούν ως μαρτυρία της έντασης πρόσκρουσης, καταγράφοντας την σχεδόν αμέσως επόμενη στιγμή. Ωστόσο ο χρόνος συνεχίζοντας το ταξίδι του υποταγμένος στην εντροπία, έχει αποθέσει σκόνη νέα πάνω στον κάποτε ευδιάκριτο λεκέ αίματος, και θα χρειαζόταν μόλις λίγο ακόμα καιρό ώσπου τίποτα να μη μαρτυρά, τι κρύβεται κάτω από την σκόνη. Μα ο σκύλος που στάθηκε πάνω από τον μικρό κρατήρα σνιφάροντας και ξεφυσώντας στη συνέχεια, λειτούργησε ως πομπός για την προσοχή του, που επικεντρώθηκε στο μέχρι πριν λίγο αόρατο στα μάτια του σημείο. Έβγαλε από την τσέπη του μια μικρή φωτογραφική μηχανή, και εστιάζοντας χειροκίνητα προκειμένου να έχει την μέγιστη δυνατή ευκρίνεια, φωτογράφησε τον μικρό κρατήρα. «Τώρα χρόνε, μπορείς να συνεχίσεις τη δουλειά σου», ψιθύρισε χωρίς αιτία, αφού κανένας άλλος δεν βρισκόταν εκεί… και συνέχισε παραμιλώντας: «αυτό το εύρημα δεν θα χαθεί!». Κατά βάθος γνώριζε πως, η πράξη του μάταιη, όλα ξεχνιούνται, όλα χάνονται στο τέλος. Ιδίως αυτά που μαζεύουμε για να μη χαθούν, όταν το πλήθος τους καθιστά την ανάγκη οργάνωσης κι ευρετηρίασης επιτακτική. Ποιος θα δαπανήσει χρόνο ν’ αναζητήσει κάτι τόσο μηδαμινό όσο την μαρτυρία ενός λεκέ αίματος, χωρίς να έχει αυτός μετατραπεί σε σύμβολο, νοηματοδοτώντας την πράξη αυτή; Αυτό που για τον ίδιον είναι σημαντικό, είναι σημαντικό μόνο για τον ίδιο και κανέναν άλλον. Η τέχνη του αποκρουστική, αδιάφορη, ασήμαντη για τους άλλους. Ο ίδιος όμως γνωρίζοντας πως η ζωή του είναι το μόνο σύνορο αλλά και σημείο ταύτισης με τον «κόσμο» , επαγωγικά αντιμετωπίζοντας τον μικρόκοσμό του, του προσέδιδε την σπουδαιότητα όλου του υπαρκτού. Κάθε γαλαξίας και ήλιος στο διάστημα, ήταν το ίδιο σημαντικός με την διάσταση που έδινε στην κηλίδα αυτή αίματος μες την ψυχή του. Το αποτέλεσμα ήταν πως, όπως η τέχνη του, η ζωή του κι ο ίδιος να είναι στους άλλους, το ίδιο μη σημαντική κι αδιάφορη, ως και αποκρουστική. Σε ένα βαθύ πηγάδι, που ακόμα κι η ηχώ έσβηνε μέσα της, έριχνε σαν πέτρες, όλα αυτά που κάποτε, σαν ένας άνθρωπος σαν ένα ον, του προξενούσανε βαθιά υπαρξιακή λύπη, και μοναξιά: πολύ μοναξιά. Η λογική, όπως γίνεται αντιληπτή μέσα σε μια οργανωμένη κοινωνία, ήταν μία από τις πέτρες αυτές. Κάθε μια πέτρα έκανε το πηγάδι βαθύτερο – δεν ήταν πάντα πηγάδι. Στην αρχή ήταν δάκρυ, μετά κραυγή, σιωπή, πάλι κραυγή και ξανά σιωπή… Ώσπου η σιωπή έγινε γαλήνη, κι αυτός πάλι ευτυχισμένος. Ζώντας τόσο βαθιά, μακριά από τον ίδιο και τους γύρω του, που κι αν περπατά κι έχει την μορφή ενός ανθρώπου, ελάχιστα διαφέρει, παρά την πολυπλοκότητα της σκέψης του και των αισθήσεων, από ένα λουλούδι, μια πέτρα, ένα πλανήτη ή το κενό… Η τέχνη του είναι ο τρόπος να αλλάζει τα κακά κείμενα, να μεταμορφώνει το άσκημο, να επαναπροσδιορίζει το σημαντικό, να νοηματοδοτεί την ύπαρξή του και το όλο. Η ζωή του είναι η τέχνη του. Κι η μικρή αυτή σταγόνα αίμα, ήταν στα μάτια του, μία ανέλπιστη απεικόνιση, αυτής καθ’ αυτής της ζωής του!