Στο πάτωμα.

«Πάνω στο πάτωμα», του είπε.
Καλοκαίριασε.
Ο ήλιος έλιωσε τον φόβο.
Η αγάπη έγινε θάλασσα
που κυμάτιζε πότε απαλά
πότε άγρια,
ανάλογα τον τρόπο
που η καρδιά τους χτυπούσε.

Τα μπλεγμένα όνειρα μαλλιά της
το τέλειο μαξιλάρι.
Το κορμί της γη
σκεπασμένο αναρίθμητα άστρα
που πρωτανάσαιναν ή ξεψυχούσαν
παγιδευμένα στην δίνη της έκρηξης
που γέννησε την ύπαρξη.

Η μέρα προσπέρασε,
καθώς η μαύρη τρύπα του έρωτα
καμπύλωσε το φως
και το φυλάκισε βαθιά μέσα της.

Μοιραία από την τόση ένταση
έσπασαν τα κορμιά τους.
Απέμειναν μόνο
μπερδεμένα θραύσματα,
«Όνειρα» και «θέλω» του Κανένα.

«Κοίτα!» είπε ένα κορίτσι
σε ένα αγόρι
δείχνοντας ψηλά στον ουρανό:
«Βρέχει χρυσόσκονη!»
Αγνοώντας πως δείχνει
το μέλλον που έχει ήδη συμβεί.