άτιτλο

"Τα φτερωτά να ερωτεύεσαι", είπε η πεταλούδα στο λουλούδι, ενώ αυτό απολάμβανε τον αιώνιο ήλιο, όπως αυτός άνθιζε στη στιγμή μέσα... Μα το λουλούδι δεν είχε φτερά άλλα από της φαντασίας του. Και τίποτα πιο φτερωτό, δεν ένιωθε να τραντάζει τα πέταλά του, πέρα από το φως που τα κάνανε τόσο όμορφα να τεντώνονται, το φως που το έκανε τόσο όμορφα να ανθίζει...
Η πεταλούδα έχοντας ζήσει ως κάμπια τη γη κατάσαρκα, αγαπούσε τις πτήσεις... Και το λουλούδι, έχοντας ζήσει πρώτα βαθιά μέσα στη γη το σκοτάδι ως σπόρος, το φως. Αγνοώντας πόσο ίδιο είναι το σκοτάδι και το φως, η σάρκα, το πνεύμα, η αρχή κι η κατάληξη. Και πως, χωρίς το ένα, δεν μπορείς να φτάσεις στο άλλο..