Μέσα στα χέρια σου η άνοιξη θερίζει
κάθε χειμώνα που έσπειρε η ζωή,
ένα χαμόγελο που στόλισε η θλίψη
και μια αγάπη που μόνη κατοικεί.
Της πόλης τα φωτισμένα μονοπάτια
σβήνουν στων βλεφάρων σου τα δάση,
κι όσα πίστεψα πως είχα πια χάσει,
μου τα φανέρωσες σε μία σου ματιά.
Μα γω ανατολή και συ στη δύση,
κι ένα φεγγάρι που καίει η προσευχή.
Δώρα που κανείς μας δε θ΄ανοίξει
και μια υπόσχεση που φαίνεται μικρή..
3 σχόλια:
Ακόμα ένα ποίημα προς μελοποίηση...Πανέμορφο Νικόλα μου, καλή βδομάδα να έχεις...
ποσο χερομαι που σε ανακαλυπτω και παλυ.......που γραφεις και παλυ.....χιλιαδες φιλια....Ποιητη μου......
Μόνοι πορευόμαστε στον έρωτα
και στην αγάπη μόνοι...
Υπέροχα τρυφερό Νικόλα μου...
ν' αφήνεσαι στις λέξεις
κι εκείνες σ' αγαπούνε!!!
υ.γ. θαρρώ σου χαμογέλασε πλατιά
η Άνοιξη!! Μ' άρεσε πολύ η αλλαγή σου ;))
Πολλά μαργαριταρένια φιλιά ***
Δημοσίευση σχολίου