Το κλειδί του παραδείσου

Ποιος έχει χάσει το κλειδί του παραδείσου
και με κοιτάει σα ζητιάνος της αβύσου,
σ΄ένα καθρέφτη από χρώματα, σπασμένο,
σε λίμνη μέσα, σύννεφο παγιδευμένο,
που πριν αιώνες, κατοικούσε μια ψυχή;

Ποιος είναι ο άγνωστος που με πλησιάζει
αθόρυβα τις νύχτες, μου μιλάει,
με λέξεις που δεν έχουν μαθευτεί;
Τα μαγουλά του βράχοι προσμονής
που ξέχασε η αγάπη να φιλήσει,
στα χείλη του κοιμήθηκε η θλίψη
κι έχει στα μάτια του ο θάνατος κρυφτεί.

Μοιάζει με κείνο το παιδί στην Παλαιστίνη
και με τη μάνα, πάνω του σκυμένη,
μοιάζει στον άστεγο που δεν περιμένει,
να βρει μία θέση στη ζωή.
Λουλούδι σε βάζο ξεχασμένο,
όνειρο με πόνο ποτισμένο,
νεκρός που έχει πλέον ξεχαστεί.

Τις μέρες δε μετρά, μετρά τα χρόνια
που έρχονται σαν στάλες της βροχής,
φύγαν πριν καιρό τα χελιδόνια
μα χάσαν το δρόμο της επιστροφής.
Κάποιο χνάρι, που ξέμεινε στο χώμα,
από ανέμελο που έπαιζε παιδί,
κι η τρέλα ενός άγριου χειμώνα
έχουν στα στήθη μέσα, μπερδευτεί.

Αρχαίος άνεμος από την Σαντορίνη,
παλάτια στάχτη, ναυάγια κρυφά,
στρατιώτες άταφοι μετά την μάχη
και άγνοια στις πόλεις, μακρυά...
Ένα περιστέρι που μαύρα φέρει
μαντάτα μες τα άσπρα του φτερά,
κι η άνοιξη, τρελή και παραλοϊσμένη
που όλο τρέχει, σε λάθος αγκαλιά.

Τυφλές οι μοίρες μέσα στο καθήκον
τον πόνο και τον χρόνο δε μετρούν.
Ανάμεσα στα ίσως και τα μήπως,
φαντάσματα ενοίκοι καρτερούν,
σε σώματα που πια δε τους ανήκουν,
την έξωση, χωρίς ν΄αντισταθούν.