σκέψεις...

Θυμάμαι, την εποχή που η πέτρα κι οι διχάλες κλαδιών ήταν πανίσχυρα όπλα, πόσο ενθουσιασμό και χαρά, έφερνε στο κορμί και το νου, η φαντασίωση εχθρών, που έπρεπε να νικήσουμε. Εξερευνήσεις μυστικές σε μέρη, που αν κι ανάμεσα στο κόσμο, την πραματική τους υπόσταση και διάσταση, λαμβάνανε μόνο μέσα από τη δική μας ματιά... Η παιδική μας ορμή, εκτός από τρυφερότητα είχε ανάγκη και τον πόλεμο. Η γη μικρή, για να αιτιολογήσει τις πράξεις που είχαμε ανάγκη, να ξεδιπλώσουμε την ψυχή μας και να την κάνουμε μεγαλύτερη. Κι η φαντασία, κάλυπτε την αδυναμία αυτή της πραγματικότητας. Στην πραγματικότητα, ήμασταν άμεσα εξαρτημένοι από γονείς, κι άλλους προστάτες, και τα φτερά στη ψυχή, μικρά... Αν δε μεγάλωνε η αυλή, με την φαντασία μας, θα μεγάλωνε η θλίψη της σκλαβιάς που γεννάει η ασφάλεια... Εκ του ασφαλούς λοιπόν, οι μάχες κι οι εχθροί δεν είναι μόνο εύκολοι, μα και ανάγκη. Παίζει με αυτά, σα παιδούλα μικρή, η Πίστη, για να μη μαραθεί και χαθεί, μη βρίσκοντας παράθυρο άλλο να κοιτάξει... Η πιο καλή της συντρόφισσα, η φαντασία, γίνεται ο πιο δυνατός της δεσμοφύλακας. Σαν ένα μαντήλι που βαστά τα μάτια κλειστά, κι οι ευκαιρίες έρχονται και φεύγουν, κι εκείνη παίζει για να νιώσει σπουδαία, ενώ, μπορεί να γίνει σπουδαία..
Πότε περνάει ακριβώς η παιδική ηλικία, κι οι εποχές των υπερηρώων και των πανίσχυρων φραγμάτων εξουσίας, που δίνουν άλλοθι στη φυγή; Πότε μέσα στο σύνολο, η μονάδα νιώθει τόσο ισχυρή, που να ξεδιπλώσει άφοβα τα φτερά και να κοιτάξει πέρα από τον ορίζοντα, εντός κι εκτός; Ίσως όταν είναι αληθινά λεύτερη.. Κι η λευτεριά, προϋποθέτει κριτική σκέψη, επιλογή, κι όχι απλά δικαίωμα επιλογής. Κριτική σκέψη, σημαίνει γνωρίζω και αποφασίζω, χωρίς παροπίδες φόβου και σύνορα. Σημαίνει, δε ντρέπομαι να νιώσω και να αποδεκτώ, τα συναισθήματα και τις ανάγκες μου, όπως αγάπη, τις αδυναμίες και τα θέλω μου, όπως συμβάσεις και αξιοπρέπεια, να επιδιώξω αυτό που διατηρεί και αναπτύσει τη ψυχή μου... Η λογική διεργασία, που δεν είναι δέσμια σε ίσως και πρέπει, βοηθά στην τακτοποίηση όλων αυτών των πραμάτων μέσα μας... Αυτό είναι ωστόσο ένα εργαλείο, που η χρήση του διδάσκεται και προϋποθέτει ουσιαστική ανθρωποκεντρική παιδεία. Περιβάλλον με σεβασμό.
Το κράτος, ποτέ δεν φάνηκε να είναι μέσα στις επιδιώξεις του, ο σκεπτόμενος πολίτης. Άλλωστε η εξουσία από μόνη της, είναι διαφθορέας, κατά πόσο, τώρα που τα κέντρα ελέγχου των κρατών, κινούνται συγχρονισμένα από μεγάλα οικονομικά συμφέρoντα, κι υπηρετούν την αυλή τους, αντιμετωπίζοντας τους υπόλοιπους ως όχλο που πρέπει να τιθασευτεί για την καλύτερη εκμεταλευσή του.
Είναι ανάγκη να πάψει ο στρουθοκαμηλισμός, και να σταματήσουμε να κοιτάμε δεξιά κι αριστερά τι κάνουν οι άλλοι. Το ουσιαστικό ερώτημα, είναι "τι κάνω εγώ"... χωρίς το εμείς. Το εμείς, είναι το επόμενο βήμα, που χτίζεται αφού, προσδιορίσουμε σε ατομικό επίπεδο την δική μας ευθύνη στα θέλω, και τα μπορώ, και τη διαιώνιση μιας αδιέξοδης κατάστασης. Γιατί οι επαναστάσεις είναι εύκολες, κι εύκολα αποτυγχάνουν, και ο κάθε Στάλιν ή Ναπολέοντας, γίνεται αυτοκράτορας στη θέση του αυτοκράτορα. Μα οι αληθινές επαναστάσεις, είναι εσωτερικές, βασίζονται όχι στο θυμό, μα την αγάπη, όχι στην έξαρση μα τη γνώση, και έχουν ουσιαστικό αποτέλεσμα, γιατί συμβαίνουν, όταν είμαστε ήδη λεύτεροι, και δεν μπορεί πλέον να συμβεί αλλιώς.